Περί ηρώων και τάφων

Ε Ρ Ν Ε Σ Τ Ο Σ Α Μ Π Α Τ Ο 22 πόρτες και τα παράθυρα, το σχέδιο των χαλιών, τα λουλούδια που βρίσκουμε στα δωμάτια, οι δίσκοι και τα βιβλία, παρότι υλικά αντικείμενα (όπως τα χείλη και τα φρύδια είναι κι αυτά μέρος της σάρκας) αποτελούν εκφράσεις της ψυχής: καθώς η ψυχή δεν μπορεί να εκδηλωθεί στα υλικά μάτια μας παρά μόνο μέσα από την ύλη, κι αυτό είναι μια αβεβαιότητα της ψυχής και μια περίεργη διακριτικότητα. «Λοιπόν, λοιπόν;» ρώτησε ο Μπρούνο. «Ήρθα για να σε δω» είπε οΜαρτίν πως του είπε η Αλεχάντρα. Και κάθισε στο γρασίδι. Ο Μαρτίν θα πρέπει να έδειξε μεγά­ λη έκπληξη στην έκφρασή του γιατί η κοπέλα πρόσθεσε: «Δεν πιστεύεις λοιπόν στην τηλεπάθεια; Θα ήταν παράξενο, γιατί έχεις τέτοιον τύπο. Όταν σε είδα τις προάλλες στο παγκά­ κι, ήξερα πως τελικά θα ξαναγύριζες. Έτσι δεν είναι; Ε, λοιπόν τώρα ήμουν σίγουρη πως θα με θυμόσουν». Ο Μαρτίν δεν είπε τίποτα. Πόσες φορές θα επαναλαμβάνο­ νταν παρόμοιες σκηνές: εκείνη να μαντεύει τις σκέψεις του κι εκείνος να την ακούει σιωπηλός! Είχε μια ξεκάθαρη αίσθηση ότι τη γνώριζε, εκείνη την αίσθηση που έχουμε μερικές φορές, ότι έχουμε συναντήσει κάποιον σε μια προηγούμενη ζωή, μια αί­ σθηση που μοιάζει με την πραγματικότητα όπως ένα όνειρο με τα γεγονότα του ξύπνιου μας. Και θα έπρεπε να περάσει πολύς καιρός μέχρι να καταλάβει γιατί η Αλεχάντρα του φαινόταν κάπως γνωστή και τότε ο Μπρούνο χαμογέλασε ξανά μόνος του . Ο Μαρτίν την παρατήρησε θαμπωμένος: τα κατάμαυρα μαλ­ λιά της πάνω στη λεία και χλωμή επιδερμίδα της, το ψηλό και λιγνό σώμα της· υπήρχε κάτι πάνω της που θύμιζε τα μοντέλα που βλέπουμε στα περιοδικά μόδας, αλλά ταυτόχρονα αποκάλυπτε μια σκληρότητα κι ένα βάθος που δεν συναντάει κανείς σ’ εκείνες τις γυναίκες. Λίγες φορές, σχεδόν ποτέ, δεν θα έβλεπε ένα ίχνος γλύκας, ένα από εκείνα τα χαρακτηριστικά που θεωρούνται γυ