Περισσότερο αίμα

Π Ε Ρ Ι Σ Σ Ο Τ Ε Ρ Ο Α Ι Μ Α 11 είχε πάνω του κομμάτια από μαύρη αυτοκόλλητη ταινία. Από διάφορες σχισμές ξεπηδούσε το εσωτερικό υλικό, που έμοιαζε περισσότερο με μονωτικό υλικό παρά με φτερά. «Συγγνώμη που ρωτάω» μου είπε. «Αλλά ποιος εί­ σαι του λόγου σου;» Ήταν τουλάχιστον δυο κεφάλια πιο κοντός μου. Φεγ­ γαροπρόσωπος, με πλατύ χαμόγελο και κάπως σχιστά μάτια, σαν Ασιάτης. Αν έκανες μια λίστα με όλα τα κλισέ που χρησιμοποιούμε στο Όσλο για να περιγρά­ ψουμε τους Λάπωνες, θα περιέγραφες ακριβώς αυτό τον τύπο. «Με το λεωφορείο ήρθα» είπα εγώ. «Ναι, το ’δα. Είμαι ο Ματίς». «Ματίς» επανέλαβα αργά, για να ξεκλέψω λίγα δευ­ τερόλεπτα και να σκεφτώ την απάντηση στο επόμενο αναπόφευκτο ερώτημά του. «Κι εσύ ποιος είσαι λοιπόν;» «Ο Ουλφ» απάντησα. Ένα όνομα σαν όλα τ’ άλλα. «Και τι κάνεις στο Κόσουν;» «Για επίσκεψη ήρθα» είπα και έκανα νόημα προς τον οικισμό. «Και ποιον θα επισκεφτείς;» Ανασήκωσα τους ώμους μου. «Έχει σημασία;»