Περισσότερο αίμα

J O N E S B O 10 αρέσουν διάφορες ακατανόητες μουσικές κι η δυσνόητη λογοτεχνία. Κάποτε το ’κανα κι εγώ, σκεπτόμενος ότι ίσως έτσι ν’ αντιστάθμιζα τις αδυναμίες μου, τα μελανά σημεία μου. Βέβαια, μπορεί να το λένε και για παρηγο­ ριά σ’ αυτούς τους λίγους που αναγκάζονται να μείνουν εδώ πάνω: Μα είναι τόσο ωραία εδώ πέρα! Τι ωραίο βρίσκουν σ’ αυτό το επίπεδο, μονότονο, άγονο τοπίο; Σαν να βρίσκεσαι στον Άρη είναι. Μια κόκκινη έρημος, άσχημη κι ακατοίκητη. Το ιδανικό καταφύγιο. Ας ελπί­ σουμε. Τα κλαδιά σε μια συστάδα δέντρων μπροστά μου κινήθηκαν. Ένας άνθρωπος πήδηξε ξαφνικά πάνω από το χαντάκι και προσγειώθηκε στον δρόμο. Το χέρι μου πήγε αυτομάτως στο περίστροφο, αλλά σταμάτησα. Δεν ήταν δικός τους. Ο τύπος έμοιαζε περισσότερο με γε­ λωτοποιό που μόλις πήδηξε έξω από το κουτί του. «Καλησπέρα!» φώναξε. Με πλησίασε μ’ έναν περίεργο, κοντόσυρτο βηματι­ σμό. Ήταν τόσο στραβοκάνης, που μπορούσα να δω ανάμεσα απ’ τα πόδια του τον δρόμο που συνέχιζε μέχρι το χωριό. Μα σαν με πλησίασε κατάλαβα ότι δεν φορούσε σκουφί γελωτοποιού στο κεφάλι, αλλά το πα­ ραδοσιακό καπέλο των Λαπώνων: μπλε, κόκκινο και κίτρινο. Μόνο τα κουδουνάκια τού έλειπαν. Φορούσε ανοιχτές δερμάτινες μπότες και το μπλε του μπουφάν