Περισσότερο αίμα

Π Ε Ρ Ι Σ Σ Ο Τ Ε Ρ Ο Α Ι Μ Α 9 προς την ενδοχώρα: το οροπέδιο του Φίνμαρκ. Τέρμα τ’ αστεία, που έλεγε κι ο παππούς. Ο πατημένος χωματόδρομος οδηγούσε σε μια συστά­ δα χαμηλών σπιτιών. Το μόνο που ξεχώριζε ήταν το καμπαναριό της εκκλησίας. Είχα ξυπνήσει μες στο λεω­ φορείο πάνω που περνούσαμε μπροστά από μια πινα­ κίδα δίπλα στη θάλασσα, σε μια ξύλινη προβλήτα · έγρα­ φε Κόσουν . Και σκεπτόμενος «γιατί όχι;» τράβηξα το καλώδιο πάνω από το παράθυρο για ν’ ανάψει η ειδο­ ποίηση στάσης πάνω από τον οδηγό. Φόρεσα το σακάκι μου, πήρα και τη δερμάτινη τσά­ ντα μου και ξεκίνησα να περπατώ. Το περίστροφο στην τσέπη του σακακιού χτυπούσε στον γοφό μου. Κατευ­ θείαν στο κόκαλο: Ήμουν ανέκαθεν υπερβολικά αδύνα­ τος. Σταμάτησα και τοποθέτησα το τσαντάκι ασφαλείας με τα χρήματα πιο χαμηλά μέσα απ’ το πουκάμισο, για να κόψει κάπως τα χτυπήματα. Ούτε ένα συννεφάκι δεν υπήρχε στον ουρανό κι ο αέρας ήταν τόσο καθαρός, που είχα την εντύπωση ότι μπορούσα να δω πολύ μακριά. Ως εκεί που φτάνει το μάτι, που λένε. Λένε επίσης ότι το οροπέδιο του Φίνμαρκ είναι όμορφο. Αρχίδια. Τα ίδια λένε για όλους τους αφιλόξενους τόπους. Για να κοκορευτούν για το σθένος τους, την ανωτερότητά τους, τη διορατικότητά τους να έρθουν ως εδώ, όπως ακριβώς κοκορεύονται πως τους