Περισσότερο αίμα

J O N E S B O 8 κι όταν καθόμουν μες στην ψαρίλα, στο πίσω μέρος του ψαράδικου, κι εκείνος μου έλεγε τι ήθελε να κάνω. Δεν ξέρω. Ιστορίες πλάθουμε · με αρχή και τέλος και γνώμονα τη λογική, λες κι η ζωή θα αποκτήσει έτσι νόημα. Ας ξεκινήσω λοιπόν από εδώ, εν μέσω της όλης σύγ­ χυσης, εδώ που η μοίρα μοιάζει να σταμάτησε για μια στιγμή, να πάρει ανάσα. Κι εγώ νόμισα για μια στιγμή πως είχα βρει τον δρόμο μου και προχωρούσα. Βγήκα από το λεωφορείο καταμεσής της νύχτας. Σφά­ λισα τα μάτια μου απέναντι στον ήλιο, που σερνόταν βαρύς πάνω από ένα νησί προς τον βορρά, στη θάλασσα. Κόκκινος και θαμπός. Σαν εμένα. Από πίσω του κι άλ­ λη θάλασσα. Και στο τέρμα ο Βόρειος Πόλος. Ίσως τε­ λικά εδώ να μην μπορούσαν να με βρουν. Κοίταξα γύρω μου. Από τρεις κατευθύνσεις, χαμηλοί λόφοι κατηφόριζαν προς το μέρος μου. Κόκκινα και πράσινα ρείκια, πέτρες και πού και πού τούφες από χαμηλές σημύδες. Στ’ ανατολικά η ξηρά χυνόταν μες στη θάλασσα, επίπεδη και βραχώδης · στα νοτιοδυτικά ήταν λες και κοβόταν με μαχαίρι κι άρχιζε ο ωκεανός. Εκατό μέτρα παραπέρα απ’ τον ακίνητο ωκεανό ξεκι­ νούσε ένα πλατό, ένα ανοιχτό τοπίο που τεντωνόταν