Perfect day

P E R F E C T D A Y 19 Κλείνω τη γυάλινη πόρτα πίσω μου και κοιτάζω τριγύρω. Μόνο ένα τραπέζι είναι κατειλημμένο, από έναν γέρο με πρό­ σωπο που μοιάζει να αποτελείται μόνο από μάτια και γενειάδα. Φοράει ένα βρόμικο καφετί παλτό κι ένα ζευγάρι τρύπια, κομ­ μένα γάντια, με τα οποία φέρνει στο στόμα του ένα ταλαίπωρο μπέργκερ. Η κέτσαπ στάζει απ’ το ψωμάκι σαν παχύρρευστα κόκκινα δάκρυα. «Ναι, καλά που ήρθα, με τέτοια κοσμοσυρροή» μουρμουρίζω καθώς περνάω από μπροστά του και χάνομαι στα αποδυτήρια. Η στολή μου αποτελείται από ένα πράσινο κοντομάνικο, συνθετικό μπλουζάκι και ένα καφετί παντελόνι που ανοίγει στο πλάι · σχισμές εξαερισμού, τις οποίες μαθαίνεις να εκτιμάς ιδιαί­ τερα όταν βρίσκεσαι στη στενόχωρη κουζίνα του φαστφουντά­ δικου, μπροστά σε πέντε φριτέζες με λάδι που αφρίζει στους 180 βαθμούς Κελσίου. Δεν είναι η καλύτερη δουλειά του κόσμου, αλλά είναι μια δουλειά που, σκανδαλωδώς, δεν είχε το παραμικρό προαπαι­ τούμενο. Ούτε γραπτή αίτηση, ούτε χαρτιά, ούτε βιογραφικό. Μόνο ένα τηλεφώνημα, και την επομένη μια συνέντευξη, στην οποία συστήθηκα με το πατρικό της μητέρας μου. Η υπεύθυνη με συμπάθησε μεμιάς, της φάνηκα ανεπιτήδευτη. Ωράρια, υπε­ ρωρίες, ακόμα και ο μισθός με άφηναν πλήρως αδιάφορη. Το μόνο που μ’ ένοιαζε ήταν αν μπορούσαν να με πληρώνουν με μετρητά. Ναι, μπορούσαν, αρκεί να υπέγραφα πως με πλήρωναν. Αφού παρακολούθησα μια σύντομη εκπαίδευση με θέμα τους υγειονομικούς κανονισμούς και την πρόληψη μετάδοσης λοιμώ­ ξεων, κι άλλη μία με θέμα την αποφυγή ατυχημάτων, έπιασα κατευθείαν δουλειά. Σήμερα είμαστε μόνο τρεις υπάλληλοι στο μαγαζί: Ο Άντονι, που έχει αναλάβει το ταμείο και τα αναψυκτικά, η Μισέλ, που