Perfect day

R O M Y H A U S M A N N 18 Σάσκια Ε. ήταν το θύμα υπ’ αριθμόν 7 · δολοφονήθηκε πριν από τρία χρόνια, τα Χριστούγεννα του 2014. Ανοίγω τον ρυθμό μου καθώς τρέχω να ξεφύγω από σκιές και βήματα που υπάρχουν μόνο στη φαντασία μου. Κάθε τόσο νομίζω ότι με πιτσιλάει αίμα αντί για χιόνι. Κι αυτό το έθεσε πολύ σωστά ο πατέρας της Σάσκιας στη συνέντευξή του: Είναι αναπόφευκτο να τρελαθείς λιγάκι . Εκείνος μιλάει σε όλα τα ΜΜΕ για να αποσπάται η προσοχή του· η δική μου προσοχή αποσπάται με τη δουλειά. Κι ας μην έχω την παραμικρή ιδέα ποιος μπορεί να πατήσει τέτοια μέρα το πόδι του σ’ ένα βρο­ μερό φαστφουντάδικο σαν το Big Murphy’s – πάντως, θα πρέ­ πει να είναι κάποιος πολύ πολύ μοναχικός άνθρωπος. Η αλήθεια είναι πως η πόλη δεν είναι νεκρή. Είναι ακόμη ζωντανή, και με το παραπάνω. Απλώς έχει αποτραβηχτεί στη θαλπωρή των στοργικά στολισμένων σαλονιών της. Κάθεται σε τραπέζια στρωμένα γιορτινά, με τα καλά σερβίτσια και τις περίτεχνα διπλωμένες πετσέτες. Ανταλλάσσει δώρα και ανταμείβεται με φωτεινά βλέμματα χαράς. Είναι ευτυχισμένη αυτή η πόλη – κι εκείνοι που έχουν ξεμείνει μόνοι σήμερα είναι όσοι βρίσκονται κυριολεκτικά στον πάτο. Είναι Κυριακή. Και παραμονή Χρι­ στουγέννων. «Ήρθες επιτέλους!» Ο Άντονι χειρονομεί έξαλλα πίσω από το ταμείο. Είναι Κουβανός, μόλις έχει κλείσει τα είκοσι ένα και ζει στο Βερολίνο εδώ και δύο χρόνια, ολομόναχος, χωρίς τους γονείς και τα τέσσερα αδέλφια του, που ζουν ακόμη στη Μόα, μια βιομηχανική πόλη στις βόρειες ακτές της Κούβας. Χρειάζεται τον μισθό του από το Big Murphy’s για να χρηματοδοτεί τις σπουδές του και το νοίκι του στο διαμέρισμα που μοιράζεται με μερικούς άλλους, αλλά κυρίως για το έμβασμα που στέλνει κάθε μήνα στους δικούς του.