Perfect day

17 Ανν Βερολίνο, 24.12.2017 (έξι βδομάδες αργότερα) Η πόλη είναι τελείως έρημη, δεν κυκλοφορούν ούτε αυτοκί­ νητα ούτε άνθρωποι, ούτε καν αδέσποτα σκυλιά. Οι βιτρίνες είναι σκοτεινές, τα ρολά των μαγαζιών κατεβασμένα. Το Βε­ ρολίνο είναι νεκρό, όλοι έχουν πεθάνει. Εκτός από μένα. Η τελευταία επιζήσασα, ο μόνος άνθρωπος που έχει μείνει μετά το τέλος του κόσμου. Μόνο εγώ και το Βερολίνο και τα χρι­ στουγεννιάτικα φωτάκια που αναβοσβήνουν απατηλά, θαρρείς και η πόλη έχει ακόμη σφυγμό, μια τελευταία σπίθα ζωής μέσα της. Βιάζομαι · τα βήματά μου είναι γοργά και άγαρμπα. Το λιω­ μένο χιόνι με πιτσιλάει ως τα γόνατα. Δεν με νοιάζει, έτσι κι αλλιώς το παντελόνι μου θέλει πλύσιμο. Παλιά ήμουν φιλάρεσκη, μα τώρα αυτές οι εποχές έχουν περάσει. Όταν η Ζωή άλλαξε την κλειδαριά του διαμερίσματός μας, μου άφησε απλώς ένα μικρό σακ βουαγιάζ με λίγα ρούχα έξω από την πόρτα. Καμιά φορά τη φαντάζομαι να φοράει το σκουροκόκκινο τζιν μου στο πανεπιστήμιο ή το χρυσό μπλουζάκι μου με τις παγιέτες σε κάποιο ραντεβού. Δεν με πειράζει · όπως είπε τις προάλλες ο πατέρας της Σάσκιας Ε. σε μια συνέντευξη: Τα όρια του πόνου είναι μεταβλητά . Πράγματα που παλιά ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά, κάποια στιγμή τα αισθάνεσαι σαν απλή γρατζουνιά. Η