Πέρα δώθε

ΠΕΡΑ ΔΩΘΕ 13 μάνα της τους υπεραγαπούσε παρά τις ιδιομορφίες του χαρακτήρα τους. Οι δυο τους ήταν αδέλφια και, καθώς είχαν μείνει ανύμ­ φευτοι, συνέχισαν να συγκατοικούν. Η Ευδοξία δεν πα­ ντρεύτηκε, διότι ούτε καν ονειρεύτηκε πως θα τη ζητούσε κάποιος σε γάμο. Ο Χαρίλαος δεν ενυμφεύθη, διότι ποτέ δεν καταδέχτηκε να ζητήσει αυτός –ποιος, παρακαλώ; Ο Χαρίλαος Βουρνούς!– το χέρι κάποιας δεσποσύνης. ΗΕυδοξία, παρά το στομφώδες όνομά της, ήταν ένα άκα­ κο πλάσμα του Θεού, που έτρεμε και τη σκιά του. Το δυστύ­ χημα ήταν πως επειδή δεν μπορούσε να προφέρει καθαρά το ρο οι πάντες τη φώναζαν «Ρορώ» – με τον σκωπτικό τρό­ πο που κατασκευάζονται τα παρωνύμια. Οι οικογενειακοί μύθοι, πάντως, έλεγαν γι’ αυτήν πως στη διαφυγή των δύο αδελφών από τηΧίο τις μέρες της σφαγής ο χαρακτήρας της Ρορώς αλλοιώθηκε για τα καλά και για πάντα. Λένε δηλαδή πως μικρή ήταν ένα γελαστό, θαρρετό και ζωηρό κορίτσι. Τώρα, που είχε περάσει τα χρόνια του Χριστού, έμοιαζε με πουλάκι – ακόμα και στη μορφή. Το πιγούνι της δεν εξείχε, αντίθετα ήταν ρουφηγμένο σε ένα είδος διπλοσάγονου, τα ματάκια της ήταν μικρά και κοίταζαν τριγύρωμονίμως ανα­ στατωμένα, τα άκρα της ήταν αδύνατα σαν σπιρτόξυλα, ένα λοφίο από φουσκωτό μαλλί έστεκε επί της κεφαλής της, κι όταν μιλούσε, άκουγες ένα συριστικό ψιθυριστό τιτίβισμα και οι φράσεις της ήταν συνήθως τριών λέξεων.