Πέρα δώθε

ΠΕΡΑ ΔΩΘΕ 23 καρά, τις πορσελάνες Λιμόζ και τα επισμαλτωμένα βάζα κλουαζονέ που στόλιζαν εδώ και κει τα τραπεζάκια... Κλει­ στή έμενε η σάλα όλο τον χρόνο και σκεπασμένα με ντρίλια ήταν όλα τούτα τα έπιπλα και τα λεπτοσκαλισμένα δρύινα τραπεζάκια, που έστεκαν στα πλαϊνά των καναπέδων... Τελικά, σε τρεις χώρους κυκλοφορούσαν τ’ αφεντικά. Η Σμαράγδα από την κάμαρη του ύπνου πήγαινε στο δωμάτιο του γιου της κι απεκεί στο πρόχειρο καθιστικό. Σπανίως κατέβαινε στο μαγειρειό – όταν ήθελε να συνεννοηθεί με τη μαγείρισσα την Αννεζίνα, γιατί αυτή πάλι απέφευγε να ανεβαίνει επάνω. Σαν να της έπαιρναν τη δύναμή της ένιω­ θε και βιαζόταν να τελειώσει την κουβέντα και να ξανακα­ τέβει στο υπόγειο, εκεί όπου ήταν το βασίλειό της κι ένιωθε ισχυρή και κραταιή. Ο Λεωνίδας, πάλι, σπανιότατα έβγαινε απ’ την κάμαρή του – μόνο για να φάει, και τότε, τις περισσότερες φορές, κατέβαινε στο μαγειρειό. Ήταν από φύση άνθρωπος διακρι­ τικός και απέφευγε να εμπλέκεται στον καθημερινό βίο του ζεύγους – ας ήταν και ο ίδιος μέλος της οικογενείας. Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον ανιψιό του – «κισσό» τον αποκα­ λούσε τρυφερά, γιατί ήταν ευλύγιστος ο Ζαννής και γλι­ στρούσε στη σκάλα απ’ την κουπαστή, μετά τυλιγόταν στη μαρμάρινη κολόνα και σκαρφάλωνε ως την οροφή, ενώ στο Πισκοπιό δεν υπήρχε δένδρο που να του είχε αντισταθεί και φυλλωσιά που να μην τον είχε φιλοξενήσει.