Πέρα δώθε
22 ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΟΥΛΙΔΟΥ Μόλις έφυγε η Σμαράγδα αγκαζέ με τη Ρορώ, η τραπεζιέρα η Ελπίδα ανέβηκε να τακτοποιήσει το «πρόχειρο». Σ’ αυτό το δωμάτιο περνούσαν όλη τη μέρα τους, σαν ήταν στο σπί τι τα αφεντικά της. Το θέμα είχε απασχολήσει πολλές φορές την Ελπίδα και την Αυγή: Γιατί έχτισαν άραγε ένα τόσο με γάλο αρχοντικό, αν ήταν να περνούν τις ώρες τους στο πρό χειρο; Όμως ο κύριος Στέφανος ήθελε, όταν γυρνούσε σπί τι του, να βλέπει τη θάλασσα – «Μόνον έτσι καθίσταμαι γαληνιαίος» έλεγε στη γυναίκα του. Στοπρόχειρο λοιπόν έτρωγαν, δέχονταν τους πιο στενούς τους φίλους και περνούσαν τη μέρα τους, ξεφυλλίζοντας εφημερίδες, διαβάζοντας βιβλία ή κεντώντας, όπως άρεσε στη Σμαρώ. Ημεγαλοπρεπής τραπεζαρία με το μεγάλο μαο νένιο τραπέζι και τον τεράστιο πολυέλαιο –που βρισκόταν στον πρώτο όροφο, εκεί όπου τέλειωνε η διπλή μαρμάρινη σκάλα με τα αγάλματα στις κόγχες– άνοιγε μόνο όταν το σπίτι δεχόταν κόσμο. Σπάνια άνοιγε και η μεγάλη σάλα, που είχε επιπλωθεί με την crème de la crème των αγαθών που είχαν περάσει από τις αποθήκες του Στέφανου Χωρέμη. Ποιος πήγε εκεί και δεν είχε να λέει: για το τεράστιο χαλί απ’ το Ισπαχάν που σκέπαζε όλο το πάτωμα, τις βαριές μεταξωτές κουρτίνες, τις θαυμάσιες σατέν ταπετσαρίες με τις ρίγες από βελούδο, τους καναπέδες με το βυσσινί δαμά σκο, τις πολυθρόνες που ήταν ντυμένες με ένα έξοχο ματ λασέ σαν άχνη ζάχαρη, τα καντηλέρια από κρύσταλλα μπα
Made with FlippingBook
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=