Πέρα από την Αφρική (Μεταίχμιο Pocket)

[ 33 ] να ούτε θα τους καταλάβαινα, εκείνοι με ήξεραν σε βάθος και κατα- λάβαιναν ποιες αποφάσεις θα λάμβανα προτού ακόμα εγώβεβαιω- θώ για αυτές. Για ένα διάστημα είχα ένα μικρό αγρόκτημα στο Γκιλ- Γκιλ, όπου έμενα σε μια σκηνή, και πηγαινοερχόμουν σιδηροδρομι- κώς από το Γκιλ-Γκιλ στοΝγκονγκ. Μερικέςφορές στο Γκιλ-Γκιλ, όταν άρχιζε ναβρέχει, αποφάσιζα τελείως απροσδόκητα να γυρίσωσπίτι. Κι όμως, όταν έφτανα στο Κικούγιου, στον σιδηροδρομικό σταθμό μας, που βρισκόταν σε απόσταση δεκαέξι χιλιομέτρων από το αγρό- κτημα, ένας δικός μου άνθρωπος με περίμενε εκεί μ’έναμουλάρι για ναμε πάρει σπίτι.Όταν τους ρωτούσαπώς ήξεραν ότι θα επέστρεφα, κοιτούσαν αλλού πάντα και έμοιαζαν αμήχανοι, σαν ναφοβόνταν ή να έπλητταν, όπως θα συνέβαινε σ’εμάς αν ένας κουφός επέμενε να του εξηγήσουμε μια μουσική συμφωνία. Όταν οι ιθαγενείς ένιωθαν ασφαλείς μαζί μας, προστατευμένοι από απότομες κινήσεις και θορύβους, μας μιλούσαν πολύ πιο ανοι- χτά απ’ό,τι ένας Ευρωπαίος σ’έναν άλλο. Δεν ήταν ποτέ αξιόπιστοι, ωστόσο ήταν απόλυτα ειλικρινείς.Το καλό όνομα –αυτό που ονομά- ζεται κύρος– σήμαινε πολλά στον κόσμο τους. Ήταν σαν να είχαν διαμορφώσει σε ανύποπτο χρόνο μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση για σένα που κανείς ποτέ δεν μπορούσε να καταρρίψει. Κάποιες εποχές η ζωή στο αγρόκτημα ήταν πολύ μοναχική, και μες στη σιγαλιά του σούρουπου, όταν τα λεπτά στάλαζαν από το ρολόι, η ζωή έμοιαζε να σταλάζει μαζί τους – πνιγόσουν από τη λα- χτάρα να μιλήσεις μ’ έναν άλλο λευκό. Όμως ταυτόχρονα αισθανό- μουν τη σιωπηλή, ασαφή ύπαρξη των ιθαγενών να τρέχει παράλλη- λα με τη δική μου σ’ένα διαφορετικό επίπεδο. Αντίλαλοι πηγαινοέρ- χονταν αναμεταξύ μας. Οι ιθαγενείς ήταν η Αφρική με σάρκα και οστά. Το ψηλό ανενερ-