Πέρα από την Αφρική (Μεταίχμιο Pocket)

[ 32 ] φτερό και φοβόταν μήπως τον αρπάξουν τα σκυλιά. Αλλά ούτε το φτερό του ήταν σπασμένο ούτε φοβόταν τα σκυλιά –ήταν ικανός να πετάξει τη στιγμή που θα το αποφάσιζε–, απλώς είχε τους νεοσσούς του εκεί κοντά και προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή μας μα- κριά τους. Σαν τον φασιανό, οι ιθαγενείς προσποιούνταν ίσως πως μας φοβόνταν εξαιτίας ενός άλλου, βαθύτερουφόβου που τηφύση του δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Ίσως πάλι η συμπεριφορά τους προς εμάς να ήταν ένα είδος αλλόκοτου αστείου, και οι συνε- σταλμένοι αυτοί άνθρωποι να μη μας φοβόνταν καθόλου. Οι ιθαγε- νείς έχουν, πολύπερισσότεροαπό τους υπόλοιπους ανθρώπους, την αίσθηση του κινδύνου στη ζωή. Μερικές φορές κατά τη διάρκεια κάποιου σαφάρι ή στο αγρόκτημα, σε κάποια στιγμή μεγάλης έντα- σης, η ματιά μου συναντιόταν με των ιθαγενών συντρόφων μου, και ένιωθα ότι η απόσταση μεταξύ μας ήταν μεγάλη και ότι αναρωτιό- νταναναντιλαμβανόμουν τους κινδύνουςπουδιατρέχαμε.Μ’έκαναν να συλλογιέμαι ότι ίσως υπήρχαν στην ίδια τους τη ζωή, στο δικό τους στοιχείο, με τρόποπου εμείς ποτέ δεν θαυπήρχαμε –σανψάρια στα βαθιά νερά που, όσο κι αν προσπαθήσουν, δεν θα καταλάβουν ποτέ γιατί φοβόμαστε μην πνιγούμε. Αυτή τη βεβαιότητα, αυτή την τέχνη της κολύμβησης, τη διέθεταν, πιστεύω, γιατί διατηρούσαν μια γνώσηπου κρατούσε από τους προγόνους τους, και εμείς την είχαμε χάσει. Η Αφρική, από όλες τις ηπείρους, θα σου μάθει ότι ο Θεός και οΔιάβολος είναι ένα, το συναιώνιο μεγαλείο. Όχι δύο αυθύπαρκτοι, αλλά ένας αυθύπαρκτος θεός. Και οι ιθαγενείς ούτε συνέχεαν τα δύο πρόσωπα, αλλά ούτε και διαχώριζαν την ουσία. Στα σαφάρι μας και το αγρόκτημα η γνωριμία μου με τους ιθαγε- νείς εξελίχθηκε σε σταθερή και προσωπική σχέση. Ήμασταν καλοί φίλοι. Συμβιβάστηκα με το γεγονός ότι, ενώποτέ δεν θα τους μάθαι-