Πέρα από την Αφρική (Μεταίχμιο Pocket)

[ 30 ] τον μυθικό χαρακτήρα της Γκριζέλντα, που διακρίνεται για την υπομονή και την υπακοή της. Όσο για μένα, από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες στην Αφρική, ένιωσα μεγάλη τρυφερότητα για τους ιθαγενείς. Ήταν ένα δυνατό συναίσθημα που αγκάλιαζε όλες τις ηλικίες και των δύο φύλων. Η ανακάλυψη των σκούρων φυλών ήταν για μένα μια υπέροχη μεγέ- θυνση του κόσμου μου όλου. Μπορεί ένας άνθρωπος που είχε μια εγγενή συμπάθεια για τα ζώα να μεγάλωνε σ’ένα περιβάλλον χωρίς αυτά, και να ’ρχόταν σε επαφή μαζί τους αργά στη ζωή του. Μπορεί ένας άνθρωπος που από ένστικτο αγαπούσε τα δάση να έμπαινε σ’ ένα πρώτη φορά σε ηλικία είκοσι ετών. Μπορεί πάλι κάποιος που διέθετε μουσικό αυτί να τύχαινε ν’ ακούσει μουσική πρώτη φορά όταν ήταν πια μεγάλος σε ηλικία. Αυτές οι περιπτώσεις είχαν ίσως κάποιες ομοιότητες με τη δική μου. Αφού γνώρισα τους ιθαγενείς, ρύθμισα τις συνήθειες της καθημερινής μου ζωής καταπώς έπαιζε η δική τους ορχήστρα. Οπατέρας μουήταν αξιωματικός τουδανέζικου και του γαλλικού στρατού και, όταν ήταν νεότατος υπολοχαγός στο Ντίπελ, έγραφε στις επιστολές που έστελνε σπίτι: «Εκεί πέραστοΝτίπελ ήμουν αξιω­ ματικός σε μια μεγάλη φάλαγγα. Σκληρή δουλειά, αλλά εξαίσια. Η αγάπη του πολέμου είναι ένα πάθος σαν όλα τ’άλλα, αγαπάς στρα- τιώτες όπως αγαπάς νεαρές γυναίκες –δηλαδή μέχρι τρέλας–, και η μια αγάπη δεν αποκλείει την άλλη, όπως γνωρίζουν τα κορίτσια. Αλλά η αγάπη για τις γυναίκες περικλείει μόνο μία κάθε φορά, ενώη αγάπη για τους στρατιώτες ένα ολόκληρο σύνταγμα που θα ήθελες να γίνει πολυαριθμότερο αν ήταν δυνατόν». Αυτό ίσχυε με τους ιθα- γενείς και μένα. Δεν ήταν εύκολο να τους γνωρίσεις πραγματικά. Η ακοή τους