Πέρα από την Αφρική (Μεταίχμιο Pocket)

[ 26 ] ταξιδεμένοι και εξαιρετικά ευγενείς άνθρωποι. Αλλά οι Ινδοί της Αφρικής είναι τόσοοξυδερκείς έμποροι, πουποτέ δεν ξέρεις αν έχεις να κάνεις μ’ έναν άνθρωπο ή τον επικεφαλής μιας εταιρείας. Είχα πάει στο σπίτι του Σουλεϊμάν Βιρζί και, όταν μια μέρα είδα τησημαία μεσίστιαπάνωστομεγάλοσυγκρότημα των αποθηκών του, ρώτησα τον Φαράχ: «Πέθανε ο Σουλεϊμάν Βιρζί;» «Μισοπέθανε» απάντησε εκείνος. «Βάζουν τη σημαία μεσίστια όταν μισοπεθαίνει κάποιος;» τον ρώτησα. «Ο Σουλεϊμάν πέθανε» είπε ο Φαράχ. «Ο Βιρζί ζει». Προτού αναλάβω τη διεύθυνση του αγροκτήματος, μου άρεσε το κυνήγι και είχα λάβει μέρος σε πολλάσαφάρι.Όταν όμως έγινααγρό- τισσα, έβαλα παράμερα τα τουφέκια μου. Οι Μασάι, η νομαδική φυλή που έχει κοπάδια, ήταν γείτονες στο αγρόκτημα και κατοικούσαν στην αντίπερα όχθη του ποταμού. Από καιρό σε καιρό μερικοί από αυτούς έρχονταν σπίτι μου να παραπο- νεθούν για κάποιο λιοντάρι που σκότωνε τα γελάδια τους ή να μου ζητήσουν να πάω για κυνήγι μαζί τους – το έκανα αν μπορούσα. Επίσης μερικές φορές τα Σάββατα πήγαινα περίπατο στις πεδιάδες Ορουνγί να κυνηγήσωμιαδυο ζέβρες, για να ταΐσωμε το κρέας τους τους εργάτες του αγροκτήματός μου, ενώ στο κατόπι μου είχα μια μακριά σειρά από κεφάτους νεαρούς Κικούγιου. Στο αγρόκτημα κυνηγούσα πουλιά, φασιανούς και φραγκόκοτες, που έχουν νοστι- μότατο κρέας. Όμως είχα πολλά χρόνια να βγω για κυνήγι. Ωστόσο συχνά μιλούσαμε στο αγρόκτημα για τα σαφάρι που είχαμε κάνει στο παρελθόν. Τοποθεσίες όπου είχαμε κατασκηνώσει είχαν εντυπωθεί στον νου θαρρείς κι έζησα μεγάλες χρονικές πε- ριόδους εκεί. Θυμόμουν μια καμπύλη που άφησε η άμαξα στο χορ- τάρι της κοιλάδας λες και ήταν τα χαρακτηριστικά κάποιου φίλου.