Πέρα από την Αφρική (Μεταίχμιο Pocket)

[ 20 ] τά, και τους οδηγούς να τρέχουν δίπλα τους. Μ’ ευχαρίστηση σκε- φτόμουν ότι αυτή ήταν η μοναδική ανηφόρα στη διαδρομή τους, γιατί το αγρόκτημα βρισκόταν τριακόσια μέτρα ψηλότερα από την πόλη του Ναϊρόμπι. Το βράδυ έβγαινα έξω για να συναντήσω την πομπήπου επέστρεφε, τα κουρασμέναβόδιαμε τα κεφάλιασκυφτά μπροστά από τις άδειες άμαξες, μ’έναν κουρασμένο μικρούλη τότο επικεφαλής, και τους αποκαμωμένους οδηγούς να σέρνουν τα μα- στίγιά τους στη σκόνη του δρόμου. Είχαμε κάνει ό,τι μπορούσαμε. Σε μια δυο μέρες ο καφές θα ταξίδευε στη θάλασσα, και το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε πια ήταν να ευχόμαστε καλοτυχία στη μεγάλη δημοπρασία του Λονδίνου. Είχα είκοσι τέσσερις χιλιάδες στρέμματα γης και, επομένως, διέ- θετα πολύ περίσσιο χώρο πέρα από τη φυτεία του καφέ. Ένα μέρος ήταν ζούγκλα, και κάπου τέσσερις χιλιάδες στρέμματα γη κολίγων – εκείνοι την αποκαλούσαν σάμπα. Οι κολίγοι είναι ιθαγενείς που μαζί με τις οικογένειές τους καταλαμβάνουν μερικά στρέμματα στο αγρόκτημα ενός λευκού, και σε αντάλλαγμαοφείλουν να εργάζονται εκεί κάποιες ημέρες του χρόνου. Οι δικοί μου, νομίζω, έβλεπαν τη σχέση από άλλη οπτική, γιατί πολλοί είχαν γεννηθεί στο αγρόκτημα, το ίδιο και οι πατεράδες τους πριν από αυτούς, και με θεωρούσαν μάλλον κάτι σαν μια ανώτερη κολίγα στο δικό τους κτήμα. Η γη των κολίγων ήταν πολύ πιο ζωντανή από το υπόλοιπο αγρόκτημα και άλλαζε με τις εποχές μες στον χρόνο.Το καλαμπόκι ψήλωνε, περνού- σε το κεφάλι σου καθώς περπατούσες σταστενά, σκληρά, πατημένα μονοπάτια ανάμεσα από τους ψηλούς πράσινους βλαστούς που θρόιζαν, και έπειτα ερχόταν ξανά η εποχή της συγκομιδής. Οι γυναί- κες αλώνιζαν, μάζευαν τους ώριμους κόκκους, διαχωρίζοντας βλα- στούς και λοβούς που τους έκαιγαν, οπότε τη συγκεκριμένη εποχή