Πέρα από την Αφρική (Μεταίχμιο Pocket)

[ 19 ] θέαμα ήταν εκθαμβωτικό – σαν σύννεφο κιμωλίας μέσα στην αχλή και τοψιλόβροχο πάνωσε δυο χιλιάδες τετρακόσια στρέμματα γης. Το άνθος του καφεόδεντρου έχει μια απαλή κάπως πικρή μυρωδιά, σαν τον ανθό της τσαπουρνιάς. Όταν ο αγρός κοκκίνιζε από τους ώριμους καρπούς, όλες οι γυναίκες και τα παιδιά, που αποκαλούν τότο, καλούνταν να μαζέψουν τον καφέ από τα δέντρα μαζί με τους άντρες. Έπειτα οι άμαξες και οι καρότσες τον μετέφεραν στο εργο- στάσιο κοντά στο ποτάμι. Τα μηχανήματά μας ποτέ δεν ήταν αυτά που έπρεπε, αλλά είχαμε σχεδιάσει και κτίσει το εργοστάσιο με τα ίδια μας τα χέρια και το θεωρούσαμε σπουδαίο. Κάποτε κάηκε συ- θέμελα και αναγκαστήκαμε να το ξανακτίσουμε από την αρχή. Το μεγάλο στεγνωτήριο γυρνούσε αδιάκοπα γουργουρίζοντας, με τον καφέ στη σιδερένια κοιλιά του, βγάζοντας έναν ήχο όπως τα βότσα- λαπου ξεβράζονται στην ακτή. Μερικές φορές ο καφές ήταν έτοιμος να βγει από το στεγνωτήριο μες στη νύχτα. Ήταν εντυπωσιακή εικό- να – μέσα στην τεράστια σκοτεινή αίθουσα του εργοστασίου, ανά- μεσα σε ιστούς αράχνης και τσόφλια καφέ, κρέμονταν λάμπες θυέλ- λης, και σ’αυτό τοφως έβλεπες μαζεμένα γύρωαπό το στεγνωτήριο ένασωρόανυπόμονα, γυαλιστεράσκούραπρόσωπα.Το εργοστάσιο κρεμόταν, θαρρείς, στη μεγάλη αφρικανική νύχτα σαν λαμπερό πετράδι σε αυτί Αιθίοπα. Αργότερα ξεφλουδίζαμε, ταξινομούσαμε και ξεδιαλέγαμε με το χέρι τον καφέ, πακετάροντάς τον σε σακιάπου ράβαμε με χοντρή βελόνα σαμαρά. Τελικά τα χαράματα, ενώέξωήταν ακόμησκοτάδι και εγώήμουν ξαπλωμένηστο κρεβάτι, άκουγα τιςφορτωμένεςως απάνωμε σακιά άμαξες, δώδεκα σακιά ένας τόνος, δεκαέξι βόδια για κάθε άμαξα, να ξεκινούν για τον σιδηροδρομικό σταθμό του Ναϊρόμπι ανηφορίζο- ντας ψηλά στον λόφο του εργοστασίου, με πολλές φωνές και σαμα-