Πέρα από τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 19 ] να μην μπορεί να εξισορροπήσει τι ήθελε πρώτα να μάθει. Γιατί δεν της είχε πει από την αρχή τις υποψίες που του είχαν γεννηθεί ή λε- πτομέρειες για το τι ήξερε αυτός για εκείνη την ιστορία; Αποφάσισε τελείως ασυναίσθητα το δεύτερο. Κάτι μέσα της την οδηγούσε να κάνει ό,τι και οΆλεξ. Να πιστέψει στα θαύματα. «Έχω το ημερολόγιο της γιαγιάς μου εδώ…» χτύπησε με την παλάμη την τεράστια τσάντα της, που, εξουθενωμένη από το βάρος με το οποίο τη φόρτωνε, άραζε στη διπλανή, εξίσου πλαστική, κα- ρέκλα. «Κάτι σαν ημερολόγιο τέλος πάντων, μη φανταστείς… Θα πρέπει να… Πώς το είπες; Να διασταυρώσουμε τα στοιχεία…» και έκανε πως γελούσε. Μα ήταν και εκείνο το γέλιο πικρό. «Κι εκείνοι οι ήλιοι πάνω στην εσάρπα σου…» μουρμούρισε αυτός, σαν να μην την είχε ακούσει. Ήταν το ίδιο συνεπαρμένος, κι ας μην είχε δει τα φαντάσματα, ας μην είχε ακούσει τιςφωνές στοαρχοντικό των Χατζηαβράμογλου, ήταν το ίδιο προβληματισμένος με το παιχνίδι της μοίρας. Αν και καταλάβαινε πως η Έλσα, ειδικά ύστερα από την επίσκεψη στο σπί- τι της οικογένειάς της, χρειαζόταν χρόνο να επεξεργαστεί τα δεδο- μένα και να βγάλει τα συμπεράσματά της, γοητευμένος από όσα συνέβαιναν, άφηνε το μυαλό του ελεύθερο να πηγαινοέρχεται στις αλλεπάλληλες συμπτώσεις, στις συνθήκες όπως διαμορφώνονταν με το πέρασμα των πρώτων ημερών και σε εκείνες τις μικρές, φαι- νομενικά ασήμαντες, λεπτομέρειες που σιγά σιγά είχαν γεμίσει το καλάθι της βεβαιότητάς του. «Ήταν και οι ήλιοι…Ξέρεις, το πρώτο βράδυ όταν σε είδα να τη φοράς…Είχα ακούσει τόσα για μια εσάρπα με κεντημένους ήλιους. Έχω και φωτογραφία…» «Ποια εσάρπα;…» σάστισε ακόμα περισσότερο. «Δεν είναι κει-