Πέρα από τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 15 ] λάθος ήταν δικό της. Και τότε κατάλαβα ποιος ήσουν… ποιος εί- σαι…» Κοιτάζονταναμίλητοι και ηΈλσα έτρεμε, ενώοι κόρες τωνματιών της είχαν διασταλεί τόσο, που είχε χαθεί το λευκό του βολβού · όλο καφέ, όλο σκούρο, τρομακτικό! Δεν πίστευε αυτό που ζούσε οΆλεξ, ένας πρακτικός Αμερικάνος ήταν, το επαναλάμβανε συνέχεια στον εαυτό του, ένας άνθρωπος που είχε φάει με το κουτάλι τη ζωή και πίστευε ακράδαντα πως όλα τα είχε ζήσει. Και όμως…Όμως τώρα αισθανόταν να έχει πιαστεί στα μάγια αυτής της παράξενης γης. Ανεξήγητα και υπερφυσικά όλα όσα συνέβαιναν. Αόρατο χέρι τον είχε σηκώσει από μια ήπειρο στην άλλη άκρη του κόσμου και τον είχε ρίξει εδώ, δίπλα στα ηφαίστεια, στις υπόγειες πολιτείες και στις σιωπηλές κοιλάδες με τα λαξευμένα βράχια, και πάνω σε μια γυναί- κα που φορούσε σαν δέρμα το παρελθόν των άλλων. Στεκόταν μπροστά στην καγκελόπορτα της αυλής που πίσω της σφάλιζε μια οικογενειακή ιστορία διακοσίων χρόνων, μια ιστορία που είχε κοπεί με σπάθα ατσάλινη, είχε διαρραγεί απότομα και ξαφ- νικά, όπως όλων των Ελλήνων της Μικρασίας. Αυτή η ιστορία όμως είχε αφήσει πολλές ανοιχτές πληγές πίσω της, πολλές αναπάντητες ερωτήσεις, είχε αφήσει κι έναν έρωτα μισό. Κανείς δεν το ήξερε, και όμως ακόμη ο έρωτας εκείνος αιμορραγούσε. Έπεσε παραιτημένη στο πέτρινο τοιχάκι η Έλσα, δεν τη βαστού- σαν άλλο ταπόδια της και ρίχτηκε με την πλάτημήπως και στηριχτεί. Δεν της φέρθηκε με ευγένεια εκείνο. Αδρή και άγρια, η επιφάνειά του την έγδαρε, την πόνεσε κάπως, και το τσούξιμο της γρατσουνιάς τη συνέφερε, κατάφερε να μισοβγεί από το όραμα που ακόμη την τύλιγε μέσα στις αναθυμιάσεις του. «Πώς θα ’ταν άραγε τα πράγματα αν η Μακρίνα είχε καταλάβει