Πέρα από τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 24 ] απεικονιζόταν. Kάποιος την είχε φυλάξει ευλαβικά για να μην πάθει τίποτα. Ένα κορίτσι…Ένα κορίτσι που χαμογελούσε αχνά, ενώ στα μά- τια της σπινθήριζε κάτι…κάτι υπέροχο, κάτι αλλιώτικο, κάτι που δεν μπορούσε να το χαρακτηρίσει. Ήταν και η συγκίνηση, βλέπεις, που τη διακατείχε, ήταν και όλα όσα είχε περάσει εκείνη τη μέρα και την εμπόδιζαν να ονομάσει εκείνο το «κάτι» έρωτα. Το κορίτσι έλαμπε, άστραφτε, είχε πλούσια ανοιχτόχρωμα μαλ- λιά και φορούσε ένα ρούχο στις πλάτες του, μια εσάρπα κατά πάσα πιθανότητα, μια εσάρπα με σχέδια. Ασυναίσθητα πέρασε το δάχτυ- λο πάνω από τη φωτογραφία λες και ήθελε να την καθαρίσει, από τη σκόνη του χρόνου ίσως, μπορεί και από το βάρος των αναμνή- σεων που κουβαλούσε. Ήταν εκείνη, ήταν αναμφίβολα η γιαγιά της η Σεβαστή, θα την αναγνώριζε και δύο χιλιάδες χρόνια μετά! Ήταν η Σεβαστή στα μικράτα της. Άστραφταν τα μάτια της και τα χείλη μισάνοιγαν σε ένα χαμόγελο που σίγουρα ένα κελαρυστό γέλιο αιχμαλώτιζαν μέσα τους. Ένα γέλιο και ένα τεράστιο «σ’ αγαπώ». Τόσο τεράστιο και τόσο ορατό, που έσχιζε τώρα σαν βέλος τις δε- καετίες και ερχόταν να καρφωθεί στο κέντρο των δικών της χλωμών χειλιών. Η Έλσα έφερε το χέρι στο στόμα σαν για να σταματήσει αυτό που επρόκειτο να ειπωθεί. «Κοίτα! Πρόσεξε εδώ!» την έσωσε ο Άλεξ και την πρόλαβε πριν ξεστομίσει κάτι τόσο άπρεπο όπως το «σ’ αγαπώ». Το δάχτυλό του έδειχνε δύο σημάδια στους ώμους της εικονιζόμενης. Τα είχε προ- σέξει και εκείνη, αλλά δεν τους είχε δώσει σημασία. «Κοίτα, είχα βάλει μεγεθυντικόφακό, είναι ηλίανθοι, είμαι απόλυταβέβαιος. Μου είχαν κάνει τεράστια εντύπωση. Είχα αποδώσει και τοφως του προ- σώπου της σ’ αυτά τα λουλούδια!»