Πέρα από τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 23 ] στο γυαλί, όχι πως την ενδιέφερε η εικόνα της, και χαμογέλασε. Σαν το χτενάκι της Χιονάτης, με αντίθετη δράση όμως. Την είχε κάνει να αισθάνεται πως ήταν η πιο ωραία γυναίκα του κόσμου. Και δεν έκανε λάθος. Αυτή την εικόνα έδινε, αυτή έβλεπε και εκείνος, και μάλιστα σε δύο φάσεις, μία στην πραγματικότητα και μία στο είδωλο μέσα στον καθρέφτη. Ένα τόσο δα χτενάκι για τα μαλλιά και την είχε γαληνέψει, την είχε κάνει να λάμπει μέσα στη θλίψη της. Του ήρθε να σκύψει και να την προσκυνήσει, να της φιλήσει τα μαλλιά σαν να ήταν εικόνισμα – είχε δει τους ορθόδοξους να το κάνουν, ποτέ δεν είχε καταλάβει ποια ανάγκη τούς ωθούσε σε κάτι τέτοιο, και να που τώρα ήθελε και ο ίδιος να το κάνει. «Είναι κι αυτό…» είπε καθώς κατάλαβε πως τώρα που είχε ηρε- μήσει η Έλσα είχε φτάσει η μεγάλη στιγμή. «Είναι κι αυτό…» και ξετρύπωσε τηφωτογραφία μέσα από τον σωρό των χαρτιών. «Ήταν καταχωνιασμένο κάτω από τον πάτο του κουτιού. Κρυμμένη ήταν η φωτογραφία αυτή, Έλσα…» και την έτεινε προς το μέρος της. Την πήρε χωρίς ενδοιασμό, ούτε όμως και με βιασύνη. Ήταν πια έτοιμη για τα πάντα. Μια φωτογραφία δεν ήταν δα και το πιο παρά- ξενοπράγμα του κόσμου. Κύματαρίγους τηδιαπέρασαν όμως μόλις την άγγιξε και ένα αδιόρατο καύσος χάιδεψε την άκρη των δύο δαχτύλων της. Μια φωτογραφία · ήταν ολοφάνερο πως κάποτε θα ανήκε σε μια μεγαλύτερη από την οποία είχε αποσπαστεί, και μάλι- στα με το χέρι, με λαχτάρα και ανυπομονησία. Τη χάιδεψε με το βλέμμα, αν και ήταν τόσο παλιά –καμιά αμφιβολία πως είχαν περά- σει άκαρδα από πάνω της πολλές δεκαετίες–, τόσο παλιά και τόσο ξεθωριασμένη από τον χρόνο, ωστόσο είχε παραμείνει σχεδόν ανέ- παφη, ούτε μία τσάκιση του χαρτιού δεν χαλούσε το πρόσωπο που