Πέρα από τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 22 ] λιώσει στα τσακίσματα. Με δυσκολία, γιατί το μελάνι ήταν ξεραμένο και είχε σχεδόν αποκολληθεί από το χαρτί, η Έλσα διάβασε « Σ’ αγα- πώ » και « Για πάντα δική σου ». «Δεν υπάρχει αμφιβολία… Είναι τα γράμματα της γιαγιάς μου, ναι, ναι…» και έβγαλε το «ημερολόγιο» από την τσάντα να τον βε- βαιώσει, να βεβαιωθεί και η ίδια. Το έβγαλε προσεκτικά, όμως τα χέρια της που έτρεμαν και μια βιασύνη που δεν μπορούσε να ελέγ- ξει άφησαν κάποια φύλλα να πέσουν από μέσα. Τα είδε να στροβι- λίζονται για λίγο και μετά να αγγίζουν το πάτωμα. Αντάριασε η καρ- διά της και έβαλε τα κλάματα. Τα νεύρα της τσιτωμένα και η ψυχή της ένα κουβάρι είχε ανέβει ως το στόμα. Κάθισε στα σανίδια να τα μαζέψει και έμεινε εκεί να κοιτάει τα κιτρινισμένα φύλλα του χαρτιού. Τόσο άψυχα και ολοζώντανα μαζί, έμοιαζαν με τα ξέφτια, τα αποκαΐδια μιας ζωής. Σπάραξε η καρδιά τουΆλεξ από την εικόνα της, έβγαλε κάτι από το τσεπάκι του σακιδίου. Ας γλύκαινε τη στιγμή για το κοριτσάκι του. «Κοίτα εδώ…» Στην ανοιχτή του παλάμη ένα φιλντισένιο χτενά- κι για τα μαλλιά, σε σχήμα πεταλούδας, άστραφτε παράξενα και της έστελνε χαρμόσυνο μήνυμα. «Πόσο όμορφο! Τόσο όμορφο!» το έφερε στο ύψος των ματιών της μέσα στη χούφτα της. «Υπέροχο!» Και αισθάνθηκε καλύτερα καθώς η ψυχή της αγαλλίαζε. «Θεραπευτική ομορφιά» της έλεγε η ψυχολόγος όταν προσπαθούσε να τη θεραπεύσει από την κατάθλι- ψη, και ήταν η πρώτη φορά που το αντιλαμβανόταν με όλη του τη σημασία. Με απαλές κινήσεις οΆλεξ πήρε το χτενάκι και το κάρφωσε στα μαλλιά της.Ύστερα τησήκωσε απαλά και την έβαλε νασταθεί μπρο- στά στον καθρέφτη. Ήδη ένιωθε καλύτερα. Σήκωσε τα μάτια της