Πέρα από τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 21 ] να ξέρει πια με ακρίβεια τι υπήρχε στο μυαλό ενός ανθρώπου που άγγιζε τον έναν αιώνα ζωής! «Εδώ είναι» της είπε και άρχισε να αδειάζει μια τσέπη του σακι- δίου του. «Κοίτα… το διαβατήριό του. Αυτό, αυτό το χαρτί είναι ο διορισμός του στο Κολλέγιο Ανατόλια. Εισιτήρια από πλοία… Να, εδώ! Απρίλιος 1919…Σκέψου…» Τα άγγιζε και εκείνη με λαχτάρα αλλά και με σεβασμό. Θολή πια, σχεδόν σβησμένη η φωτογραφία του άγνωστου Έλμερ πάνω στο διαβατήριο, αορίστως της θύμιζε τονΆλεξ, αλλά μπορεί και να ήταν η ιδέα της.Το εισιτήριο κόντευε ναδιαλυθεί έτσι όπως το είχεφθείρει ο χρόνος, λιγότεροπάντως από την καταστροφήπου επιφέρει στους ανθρώπους. Και άλλες φωτογραφίες, το ίδιο θαμπές και εκείνες, ένα ωραίο κτίριο και μπροστά ο Έλμερ με μαθητές – τώρα φαινόταν πόσο ψηλός και ευθυτενής ήταν. Και δυο τρεις άλλες, τα παιδιά φο- ρούσαν άσπρα κοντά παντελόνια, μάλλον κάποια ομάδα θα ήταν. «Ποδόσφαιρο έπαιζαν, τους μάθαινε και μπέιζμπολ ο παππούς μου» της εξήγησε. «Σχολικό έτος 1919-1920» λέει εδώ. Και εκείνη σκίρτησε. «Λες να είναι ο Μποδοσάκης, ο αδερφός της γιαγιάς μου ένα από αυτά τα αγόρια;» Δεν ήξερε, δυστυχώς δεν ήξερε. Μάταια προσπάθησε η Έλσα να διαπεράσει τον χρόνο με το βλέμμα της και να ανακαλύψει κάτι, ένα χαρακτηριστικό που θα της δήλωνε αν και ποιος ήταν οΠρόδρομος Χατζηαβράμογλου του Αβραάμ και της Μακρίνας. Όλα τα αγόρια ήταν μελαχρινά και είχαν πλούσια μαλλιά. Τα κοίταξε ξανά και ξανά. Σε κανενός τοπρόσωποδεν σκάλωσε ηματιά της, πουθενάη καρδιά της δεν έδωσε έναν διαφορετικό χτύπο. «Κρίμα, δεν μπορώ…» αποδέχτηκε την πραγματικότητα, και ο Άλεξ ξεδίπλωσε και της έδειξε κάτι κιτρινισμένα χαρτάκια που είχαν