Πέρα από τα παλιά ασήμια (Μεταίχμιο Pocket)

[ 20 ] μήλιο… Πριν λίγα χρόνια την αγόρασα και ήταν ολοκαίνουργια. Θαυμάσια μεν, αλλά…αλλάmade in China. Μη, μη μου πεις πως και ηΣεβαστή, η γιαγιάμουηΣεβαστή, είχε ίδια εσάρπα;» Και βλέποντάς τον να της γνέφει «ναι», «Πάμε!» πρόσταξε χωρίς σκέψη. «Πρέπει να βρεθούμε μόνοι. Όταν την είδα σε κάποιο κατάστημα, την ερωτεύ- τηκα τόσο παράφορα, που είχα πει στον άντρα μου πως ήταν δική μου, πως την ήξερα από πάντα. Πάμε, θέλω να δω όλα όσα έχεις». Η Έλσα ήταν πεπεισμένη πως είχε απόλυτη ανάγκη να μείνει μόνη της εκείνο το βράδυ, ασφαλώς αφού θα είχε δει πρώτα όσα «ενθυ- μήματα» είχε μαζί του ο Άλεξ. Το είχε ανάγκη γιατί χρειαζόταν να βάλει σε τάξη τις σκέψεις και τα συναισθήματά της, που κάθε τόσο την έκαναν να μην μπορεί να ελέγξει τα δάκρυά της, τα οποία είχαν ξεκινήσει μια αυτόνομη πορεία. Εξουθενωμένη από τις συγκινήσεις –και τα δάκρυα–, τη ζέστη και την κούραση, όταν έφτασαν στη ρε- σεψιόν του υπερμοντέρνου ξενοδοχείου, δεν σκέφτηκε καν να αρ- νηθεί να μείνει στο ίδιο δωμάτιο με τον Άλεξ όταν τους είπαν πως το μόνο διαθέσιμο εκείνη τη στιγμή ήταν ένα δίκλινο. Και έτρεξαν βιαστικοί στο ασανσέρ, προς μεγάλη έκπληξη του ρεσεψιονίστ, που έκανε πονηρές σκέψεις: Δεν κρατιούνται τα πουλάκια μου, να βρε- θούν μόνα τους…Και κούνησε αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. Έτσι ήταν αυτοί οι δυτικοί, κανένα πρόσχημα, ούτε ιερό ούτε όσιο. Το δωμάτιο ήταν ευρύχωρο, όχι βέβαια όσο εκείνο στο Προκόπι, αλλά είχε τουλάχιστον δύο ωραίες πολυθρόνες και ανάμεσά τους ένα τραπεζάκι με μάρμαρο, όπου πάνω του ο Άλεξ αράδιασε αυτά που είχε βρει τότε, σαν είχε πεθάνει ο Έλμερ, αυτά που κρατούσε κρυμμένα τόσα χρόνια – ίσως να τα είχε λησμονήσει κιόλας. Ποιος