Πέρα από τα Παλιά Ασήμια

17 Π Ε Ρ Α Α ΠΟ Τ Α Π Α Λ Ι Α Α Σ ΗΜ Ι Α «Τη μοίρα του κανείς δεν την αποφεύγει τελικά…» είπε και παραξενεύτηκε πάλι με τα δικά του λεγόμενα. Μόλις είχε διατυπώσει κάτι που μέχρι πριν από ένα δευτερόλεπτο θα το θεωρούσε απόλυτα μπανάλ και ολοκάθαρο κλισέ. Τώ- ρα όμως το πίστευε απόλυτα. «Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον, αυτό έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες» μετέφρασε για εκείνον η Έλσα. «Τότε ας μην πάμε κόντρα, εμείς θα χάσουμε» την έπια- σε από το παγωμένο χέρι και την τράβηξε κοντά του, την έπιασε που έτρεμε σαν το ψάρι. Ο καφές που ήπιαν στο πάρκο ήταν πικρός και τα λόγια φαρμακώνονταν πριν βγούνε από τα χείλη. Η Έλσα, όσο περνούσε η ώρα και συνερχόταν από ό,τι είχε βιώσει μέσα στο προγονικό σπίτι –όνομα δεν του έδινε, δεν είχε ξεκαθα- ρίσει αν ήταν της φαντασίας της ή πραγματικότητα, α, ναι, ακόμα και αυτή την εκδοχή είχε σκεφτεί–, όσο περνούσε η ώρα είχε αρχίσει να αισθάνεται κάπως προδομένη, γιατί ο Άλεξ δεν της είχε πει τις υποψίες του. Προδομένη… Με- γάλη λέξη, βαριά, μπορεί και να μην ταίριαζε στην περίπτω- σή τους. Σιγά τη σχέση που είχαν δηλαδή! Ας πούμε καλύ- τερα θιγμένη τότε, για να είμαστε ρεαλιστές. Και του έκανε την ερώτηση που ακούστηκε περισσότερο σαν κατηγορώ παρά σαν απορία. Το περίμενε εκείνος, προ- ετοιμαζόταν ώρα, αλλά πάλι ήταν δύσκολο. Πίστευε πως είχε δίκιο η Έλσα, δικό του ήταν το πρόβλημα, σίγουρο αυτό. Αν και η «σατανική» –έτσι την είχε χαρακτηρίσει– σύ- μπτωση βρισκόταν συνέχεια στο μυαλό του, συγχρόνως του