Πέρα από τα Παλιά Ασήμια

13 2004: Καισάρεια Έλσα και Άλεξ Είχαν ανταμώσει στην αυλή του αρχοντικού της Καισάρειας. Εκείνη ακόμη τυλιγμένη στα πλοκάμια των οραμάτων που την περίμεναν στο προγονικό σπίτι, εκείνος ανήσυχος και αποφα- σισμένος. «Θέλω να σου πω…» της είχε ψιθυρίσει, και η γυναίκα τον είχε κοιτάξει με ένα βλέμμα αλλιώτικο, πλημμυρισμένα τα μάτια της από εικόνες και αδειανά από τα πάντα. Πώς μπορεί να συνέβαινε αυτό; Φοβήθηκε για μια στιγμή ο άνθρωπος τι μπορεί να είχε δει εκεί μέσα, φαντάσματα; Έδιωξε τη σκέψη από το μυαλό του. Ήταν ένας πρακτικός τύπος αυτός, ένας ατόφιος Αμε- ρικάνος, έπρεπε να της μιλήσει. Ο χρόνος τέλειωνε και η Έλσα βουτούσε όλο και πιο βαθιά στο παρελθόν, κάπου θα συναντιόνταν, μπορεί και στον βυθό, και τότε θα του κατα- λόγιζε τη σιωπή. Ήταν αποφασισμένος να της φανερώσει αυτό το εκπλη- κτικό που του είχε συμβεί τόσο γρήγορα. Σχεδόν από την αρχή είχε αρχίσει να το σκέφτεται. Βάσιμες υποψίες τον ωθούσαν στο να σιγουρευτεί, έτσι τουλάχιστον του φαινόταν, και να που δεν είχε πέσει έξω τελικά. Αντίθετα, η Έλσα έδειχνε πως βρισκόταν σε άλλο μήκος κύματος και πως ο νους της δεν πήγαινε κατά κει.