Πέρα από τα Παλιά Ασήμια

25 Π Ε Ρ Α Α ΠΟ Τ Α Π Α Λ Ι Α Α Σ ΗΜ Ι Α Τηνπήρε χωρίς ενδοιασμό, ούτε όμως και με βιασύνη.Ήταν πια έτοιμη για τα πάντα. Μια φωτογραφία δεν ήταν δα και το πιο παράξενο πράγμα του κόσμου. Κύματα ρίγους τη διαπέρα- σαν όμως μόλις την άγγιξε και ένα αδιόρατο καύσος χάιδεψε την άκρη των δύο δαχτύλων της. Μια φωτογραφία· ήταν ολο- φάνεροπως κάποτε θαανήκε σε μιαμεγαλύτερηαπό την οποία είχε αποσπαστεί, και μάλιστα με το χέρι, με λαχτάρα και ανυ- πομονησία. Τη χάιδεψε με το βλέμμα, αν και ήταν τόσο παλιά –καμιά αμφιβολία πως είχαν περάσει άκαρδα από πάνω της πολλές δεκαετίες–, τόσοπαλιά και τόσο ξεθωριασμένηαπό τον χρόνο, ωστόσο είχε παραμείνει σχεδόν ανέπαφη, ούτε μία τσά- κιση του χαρτιού δεν χαλούσε το πρόσωπο που απεικονιζόταν. Kάποιος την είχε φυλάξει ευλαβικά για να μην πάθει τίποτα. Ένα κορίτσι…Ένα κορίτσι που χαμογελούσε αχνά, ενώ στα μάτια της σπινθήριζε κάτι… κάτι υπέροχο, κάτι αλλιώ- τικο, κάτι που δεν μπορούσε να το χαρακτηρίσει. Ήταν και η συγκίνηση, βλέπεις, που τη διακατείχε, ήταν και όλα όσα είχε περάσει εκείνη τη μέρα και την εμπόδιζαν να ονομάσει εκείνο το «κάτι» έρωτα. Το κορίτσι έλαμπε, άστραφτε, είχε πλούσια ανοιχτόχρωμα μαλλιά και φορούσε ένα ρούχο στις πλάτες του, μια εσάρπα κατά πάσα πιθανότητα, μια εσάρπα με σχέδια. Ασυναίσθητα πέρασε το δάχτυλο πάνω από τη φωτογραφία λες και ήθελε να την καθαρίσει, από τη σκόνη του χρόνου ίσως, μπορεί και από το βάρος των αναμνήσεων που κουβαλούσε. Ήταν εκεί- νη, ήταν αναμφίβολα η γιαγιά της ηΣεβαστή, θα την αναγνώ- ριζε και δύο χιλιάδες χρόνια μετά! Ήταν η Σεβαστή στα μι- κράτα της. Άστραφταν τα μάτια της και τα χείλη μισάνοιγαν