Πέρα από τα Παλιά Ασήμια

23 Π Ε Ρ Α Α ΠΟ Τ Α Π Α Λ Ι Α Α Σ ΗΜ Ι Α και είχαν πλούσια μαλλιά. Τα κοίταξε ξανά και ξανά. Σε κανενός το πρόσωπο δεν σκάλωσε η ματιά της, πουθενά η καρδιά της δεν έδωσε έναν διαφορετικό χτύπο. «Κρίμα, δεν μπορώ…» αποδέχτηκε την πραγματικότητα, και ο Άλεξ ξεδίπλωσε και της έδειξε κάτι κιτρινισμένα χαρτά- κια που είχαν λιώσει στα τσακίσματα. Με δυσκολία, γιατί το μελάνι ήταν ξεραμένο και είχε σχεδόν αποκολληθεί από το χαρτί, η Έλσα διάβασε « Σ’ αγαπώ » και « Για πάντα δική σου ». «Δεν υπάρχει αμφιβολία…Είναι τα γράμματα της γιαγιάς μου, ναι, ναι…» και έβγαλε το «ημερολόγιο» από την τσάντα να τον βεβαιώσει, να βεβαιωθεί και η ίδια. Το έβγαλε προ- σεκτικά, όμως τα χέρια της που έτρεμαν και μια βιασύνη που δεν μπορούσε να ελέγξει άφησαν κάποια φύλλα να πέσουν από μέσα. Τα είδε να στροβιλίζονται για λίγο και μετά να αγγίζουν το πάτωμα. Αντάριασε η καρδιά της και έβαλε τα κλάματα. Τα νεύρα της τσιτωμένα και η ψυχή της ένα κου- βάρι είχε ανέβει ως το στόμα. Κάθισε στα σανίδια να τα μαζέψει και έμεινε εκεί να κοι- τάει τα κιτρινισμένα φύλλα του χαρτιού. Τόσο άψυχα και ολοζώντανα μαζί, έμοιαζαν με τα ξέφτια, τα αποκαΐδια μιας ζωής. Σπάραξε η καρδιά του Άλεξ από την εικόνα της, έβγαλε κάτι από το τσεπάκι του σακιδίου. Ας γλύκαινε τη στιγμή για το κοριτσάκι του. «Κοίτα εδώ…» Στην ανοιχτή του παλάμη ένα φιλντισένιο χτενάκι για τα μαλλιά, σε σχήμα πεταλούδας, άστραφτε πα- ράξενα και της έστελνε χαρμόσυνο μήνυμα. «Πόσο όμορφο! Τόσο όμορφο!» το έφερε στο ύψος των