Πέρα από τα Παλιά Ασήμια

22 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ αράδιασε αυτά που είχε βρει τότε, σαν είχε πεθάνει οΈλμερ, αυτά που κρατούσε κρυμμένα τόσα χρόνια – ίσως να τα είχε λησμονήσει κιόλας. Ποιος να ξέρει πια με ακρίβεια τι υπήρχε στο μυαλό ενός ανθρώπου που άγγιζε τον έναν αιώνα ζωής! «Εδώ είναι» της είπε και άρχισε να αδειάζει μια τσέπη του σακιδίου του. «Κοίτα… το διαβατήριό του. Αυτό, αυτό το χαρτί είναι ο διορισμός του στο Κολλέγιο Ανατόλια. Εισιτή- ρια από πλοία…Να, εδώ! Απρίλιος 1919… Σκέψου…» Τα άγγιζε και εκείνη με λαχτάρα αλλά και με σεβασμό. Θολή πια, σχεδόν σβησμένη η φωτογραφία του άγνωστου Έλμερ πάνω στο διαβατήριο, αορίστως της θύμιζε τον Άλεξ, αλλά μπορεί και να ήταν η ιδέα της. Το εισιτήριο κόντευε να διαλυθεί έτσι όπως το είχε φθείρει ο χρόνος, λιγότερο πάντως από την καταστροφή που επιφέρει στους ανθρώπους. Και άλ- λες φωτογραφίες, το ίδιο θαμπές και εκείνες, ένα ωραίο κτίριο και μπροστά ο Έλμερ με μαθητές – τώρα φαινόταν πόσο ψη- λός και ευθυτενής ήταν. Και δυο τρεις άλλες, τα παιδιάφορού- σαν άσπρα κοντά παντελόνια, μάλλον κάποια ομάδα θα ήταν. «Ποδόσφαιρο έπαιζαν, τους μάθαινε και μπέιζμπολ ο παππούς μου» της εξήγησε. «Σχολικό έτος 1919-1920» λέει εδώ. Και εκείνη σκίρτησε. «Λες να είναι ο Μποδοσάκης, ο αδερφός της γιαγιάς μου ένα από αυτά τα αγόρια;» Δεν ήξερε, δυστυχώς δεν ήξερε. Μάταια προσπάθησε η Έλσα να διαπεράσει τον χρόνο με το βλέμμα της και να ανακαλύψει κάτι, ένα χαρακτηριστικό που θα της δήλωνε αν και ποιος ήταν ο Πρόδρομος Χατζηαβράμογλου του Αβραάμ και της Μακρίνας. Όλα τα αγόρια ήταν μελαχρινά