Πέπλο σιωπής (Pocket)

[ 19 ] Η Ρία έπνιξε μια βλαστήμια. Ο Γκράχαμ Καρλάιλ έκανε τη γυναί­ κα του να μοιάζει με τέρας συναισθηματισμού. Σιγά μην άφηνε το πένθος της Άιντα να σταθεί εμπόδιο στις φιλοδοξίες του. Κατείχε έδρα στο Στόρμοντ, το Κοινοβούλιο Βόρειας Ιρλανδίας, πέντε χρό­ νια τώρα, και τον προόριζαν για το Γουεστμίνστερ. Θα ανακοίνωναν την υποψηφιότητά του στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Για εκεί­ νον, όλα τα άλλα ήταν δευτερεύοντα. «Θα έρθω αποκεί» είπε η Ρία. «Δώσε μου μισή ώρα». Πριν προλάβει να κλείσει, ηΆιντα είπε: «Δεν τον ήξερα». Η Ρία δεν μίλησε, άφησε χώρο για να τον γεμίσει η μητέρα της με ό,τι τη βασάνιζε. ΗΆιντα πήρε μια τρεμάμενη ανάσα και είπε: «Ήταν αδελφός μου και δεν τον γνώριζα καν. Είχα να τον δω σχεδόν τριάντα χρόνια. Δεν ξέρω αν ακόμη ζούσε σε εκείνο το σπιτάκι. Δεν ξέρω αν ξαναπα­ ντρεύτηκε. Δεν ξέρω αν έκανε παιδιά. Θα μπορούσα να περάσω δίπλα του στον δρόμο και να μην τον αναγνωρίσω. Έπρεπε να τον ξέρω καλύτερα». «Προσπάθησες» είπε η Ρία. «Θυμάμαι να του γράφεις γράμματα και να του στέλνεις κάρτες τα Χριστούγεννα. Προσπάθησες πραγ­ ματικά». «Έπρεπε να είχα προσπαθήσει περισσότερο». ΗΆιντα έφερε άλλη μια σακούλα σκουπιδιών από το καθιστικό και την πρόσθεσε στη σειρά στο χολ. Το μαύρο πλαστικό ερχόταν σε αντίθεση με το μονότονο άσπρο των τοίχων. Ακόμα και οι σκάλες όπου καθόταν η Ρία ήταν βαμμένες στο ίδιο χρώμα. Σε συνδυασμό με τα παλιά ασπρόμαυρα πλακάκια στο πάτωμα, το χολ έδινε την αίσθηση ιδρύματος, σαν να οδηγούσε στο γραφείο του διευθυντή,