Πάθος

Π Α Θ Ο Σ 15 με γέμιζε πάντα με έναν άφατο τρόμο– όπου θα άκουγα το φρενάρισμα του αυτοκινήτου, το κοπά- νημα της πόρτας, τα βήματά του στο τσιμεντό- στρωτο κατώφλι. Όταν μου άφηνε περισσότερο χρόνο, τρεις τέσ- σερις μέρες, ανάμεσα στο τηλεφώνημα και στον ερχομό του, σκεφτόμουν με αποστροφή τις επαγ- γελματικές υποχρεώσεις, τα γεύματα με φίλους στα οποία θα έπρεπε να πάω, προτού τον ξαναδώ. Θα ήθελα να μην έχω να κάνω τίποτε άλλο πέρα απ’ το να τον περιμένω. Και ζούσα με την ολοένα διο- γκούμενη έμμονη ιδέα πως μπορεί κάτι να τύχει και να εμποδίσει τη συνάντησή μας. Ένα απόγευ- μα, καθώς επέστρεφα με το αυτοκίνητο στο σπίτι κι εκείνος θα ερχόταν μισή ώρα αργότερα, μου πέρασε φευγαλέα απ’ το μυαλό η σκέψη ότι θα μπορούσε να μου συμβεί ένα τροχαίο ατύχημα. Κι αμέσως: «Δεν είμαι σίγουρη ότι θα σταματούσα». * * Αρκετές φορές συγκρίνω μια επιθυμία με ένα ατύχημα του οποίου θα ήμουν είτε η υπαίτια είτε το θύμα ή με μια αρρώστια ή με κάτι άλλο περισσότερο ή λιγότερο τραγικό. Το να ξέρω ότι θα δεχόμουν να καταβάλω το φανταστικό τίμημα μιας καταστροφής είναι ένας αρκε- τά σίγουρος τρόπος για να αποτιμήσω την ένταση της επιθυμίας μου, ίσως και για να προκαλέσω το πεπρωμέ- νο: «Δεν με νοιάζει αν το σπίτι μου καίγεται αρκεί εγώ να τελειώσω αυτό που γράφω».