Πάθος

11 Από πέρυσι τον Σεπτέμβρη, δεν έκανα τίποτε άλ- λο απ’ το να περιμένω έναν άντρα: να μου τηλε- φωνήσει και να έρθει σπίτι μου. Πήγαινα στο σου- περμάρκετ, στον κινηματογράφο, έπαιρνα τα ρούχα από το καθαριστήριο, διάβαζα, βαθμολο- γούσα γραπτά, φερόμουν ακριβώς όπως και πριν, όμως αν δεν ήμουν προ πολλού εξοικειωμένη με αυτές τις πράξεις, θα μου ήταν αδύνατον να τις κάνω χωρίς το τίμημα μιας φοβερής προσπάθειας. Και ιδίως όταν μιλούσα, είχα την εντύπωση ότι ενεργούσα ενστικτωδώς. Λέξεις, φράσεις, ακόμα και το γέλιο μου, σχηματίζονταν στα χείλη μου χωρίς η σκέψη ή η θέλησή μου να συμμετέχουν πραγματικά. Κι άλλωστε, δεν έχω παρά μια θολή ανάμνηση από τα πράγματα που έκανα, τις ταινίες που είδα, τους ανθρώπους που συνάντησα. Όλη μου η συμπεριφορά ήταν επίπλαστη. Οι μόνες πράξεις μου στις οποίες υπήρχε βούληση, επιθυμία και ό,τι αποκαλώ ανθρώπινη ευφυΐα (να προβλέ- πεις, να σταθμίζεις τα υπέρ και τα κατά, να αξιο-