Πάρε ανάσα

Δ Η Μ Η Τ Ρ Η Σ Σ Ι Μ Ο Σ 8 Ο ψίθυρος δρόσιζε το κορμί του σαν καλοκαιρινό αεράκι στη μέση μιας ζεστής νύχτας. «Ταξιδεύουμε. Είμαστε μαζί. Φτάνουμε σπίτι σου». «Όχι, όχι» ψέλλισε με τρόμο. «Είμαι ακόμη μαζί σου, σε κρατώ από το χέρι». «Δεν θέλω να πάω εκεί μέσα» μουρμούρισε ο άντρας. «Θα μπεις στο σπίτι. Αυτή τη φορά θα αποφασίσεις εσύ τι θα γίνει εκεί μέσα. Νιώσε τα βήματά σου πάνω στο χώμα, το κορμί σου έχει δύναμη. Η πόρτα ανοίγει. Προχωράς. Είσαι μέσα…» Ο άντρας μουρμούριζε ακατάληπτες λέξεις, ενώ το μυο- χαλαρωτικό χάπι μαζί με την κίνηση των δαχτύλων είχαν καταφέρει να τον μεταφέρουν στο παρελθόν. Εκεί που έπρε- πε να πάει. Το πρώτο μέρος είχε πετύχει. «Συνάντησέ την» πρόσταξε. Ο άντρας άρχισε να ασθμαίνει, ενώ ένα τρέμουλο έκανε την εμφάνισή του στα δάχτυλα των χεριών. «Ήρθε η ώρα να εκδικηθείς». «Τράβηξα δειλά δειλά της κερκόπορτας τον σύρτη και πήραν φωτιά τα μάτια μου, μάγκα μου, απ’ όσα είδαν». ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ