Παραπλάνηση

Γ Ρ Η Γ Ο Ρ Η Σ Α Ζ Α Ρ Ι Α Δ Η Σ 14 μπουφάν μέχρι ψηλά στον λαιμό. Χώνεται βιαστικά στον σταθ­ μό του μετρό της Αγίας Μαρίνας. Ο τελευταίος συρμός με κα­ τεύθυνση τη Δουκίσσης Πλακεντίας αναχωρεί στις 00.07. Κρα­ τάει στα χέρια το μικρό μαύρο σακίδιο με μοναδικό περιεχό­ μενο ένα μικρό σφιχτοδεμένο δέμα, τυλιγμένο με ημιδιάφανο πλαστικό. Πηγαινοέρχεται στην αποβάθρα του σταθμού, σε μια από­ σταση λίγων μέτρων. Μπρος πίσω. Και πάλι μπρος πίσω. Το βλέμμα της κολλημένο στο μεγάλο, στρογγυλό ρολόι. Οι δείκτες μοιάζουν να καταβάλλουν τεράστια προσπάθεια για να κινηθούν από το ένα λεπτό στο επόμενο. 00.02, 00.03, 00.04... Καμιά δεκαριά καθυστερημένοι ξενύχτηδες καρτερούν υπο­ μονετικά τον τελευταίο συρμό παίζοντας τα αγαλματάκια ακού­ νητα και αμίλητα στην απελπιστική ερημιά της πλατφόρμας. Μόλις το αρθρωτό θηρίο προσεγγίζει βρυχώμενο στον σταθμό, οι περισσότεροι σπεύδουν στα τελευταία βαγόνια, εντελώς αντι­ διαμετρικά από εκεί όπου περιφέρεται η ίδια. Όσο τα λεπτά τσουλάνε βασανιστικά αργά, αισθάνεται τη θερμοκρασία του σώματος να πέφτει σταδιακά και την κυκλοφορία του αίματος να συναντά τα πρώτα εμπόδια. Ακούει τον στριγκό συριγμό, σήμα της αναχώρησης, και πηδάει στο πρώτο βαγόνι. Κάθεται στην τελευταία ακριβώς θέση, έχοντας οπτική πρόσβαση σε όλο το άδειο βαγόνι. Ο συρ­ μός αναπτύσσει σταδιακά ταχύτητα. Αιγάλεω, Ελαιώνας, Μο­ ναστηράκι... Ένα αδύναμο σήμα κινδύνου ηχεί μέσα της γραμ­ μένο σε έναν ακατανόητο κώδικα. Τα πρόσωπα και τα αντικείμενα αποκτούν διαφορετικό σχήμα και μορφή, λες και διαθλώνται μέσα από ένα τεράστιο παραμορφωτικό πρίσμα. Πίσω από ένα πέπλο ομίχλης διακρί­ νει αχνά την επέλαση μιας ομάδας μαύρων σκιών που πλησιά­ ζουν απειλητικά. Ανακαλεί την προειδοποίηση της Ταμίλας, της μοναδικής της φίλης. «Είναι αλβανικό. Είναι πολύ δυνατό». Δεν έπρεπε να κάνω τον μπάφο αφού είχα πάρει τα χάπια, συλλο