Παρακαταθήκη

17 όπου περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χειμώνα. Οι διαδό­ σεις όσον αφορά τη ζωή του στο νησί ενίσχυαν τη φήμη του ως τυχοδιώκτη με ροπή προς το εξωτικό στοιχείο, γεγονός που αποτελούσε προσόν στον επαγγελματικό του κλάδο. Η κυρία Γουιλιεμίνα Ρασκ δεν πάτησε ποτέ το πόδι της στο κτήμα του άνδρα της στην Κούβα. Κι εκείνη επίσης απουσία­ ζε για μεγάλα διαστήματα από τη Νέα Υόρκη, φεύγοντας μό­ λις ο Σόλομον επέστρεφε και φροντίζοντας να μένει για ολό­ κληρες σεζόν στα εξοχικά σπίτια των φιλενάδων της στην ανατολική όχθη του Χάντσον ή στις αγροικίες τους στο Νιού­ πορτ. Το μόνο εμφανές στοιχείο που μοιραζόταν με τον Σόλο­ μον ήταν το πάθος για τα πούρα, τα οποία κάπνιζε εμμονικά. Κι επειδή αυτή ήταν μια ασυνήθιστη πηγή απόλαυσης για μια κυρία, ενέδιδε στο πάθος της μόνο ιδιωτικά, παρέα με τις φίλες της. Όμως, τούτο δεν αποτελούσε σοβαρό εμπόδιο, μια και περιβαλλόταν συνεχώς από εκείνες. Η Γουίλι, όπως την προσφωνούσε ο κύκλος της, αποτελούσε μέλος μιας κλειστής ομάδας γυναικών που λειτουργούσε σαν ένα είδος νομαδικής φυλής. Δεν προέρχονταν μόνο από τη Νέα Υόρκη, αλλά και από την Ουάσινγκτον, τη Φιλαδέλφεια, την Πρόβιντενς, τη Βοστόνη, ακόμα κι από το Σικάγο. Μετακινούνταν σαν αγέλη, ανταλλάσσοντας επισκέψεις στα σπίτια και στα εξοχικά τους ανάλογα με τις εποχές. Η Δυτική 17η Οδός γινόταν το κατα­ φύγιο της κλίκας τους για λίγους μήνες, αρχής γενομένης στα τέλη του Σεπτέμβρη, όταν ο Σόλομον αναχωρούσε για τη χα­ σιέντα του. Ωστόσο, ανεξαρτήτως του μέρους στο οποίο τύ­ χαινε να διαμένουν οι κυρίες ανά πάσα στιγμή, η κλίκα απο­ τελούσε πάντοτε έναν κλειστό και απροσπέλαστο κύκλο. Περιορισμένος τον περισσότερο καιρό στο δωμάτιο της νταντάς του και στο δικό του, ο Μπέντζαμιν είχε μια ασαφή