Παρακαταθήκη

27 πίας ταίριαζε στον χαρακτήρα του, αποτελώντας πηγή δέους και αυτοσκοπό, ασχέτως των όσων αντιπροσώπευαν ή εξασφά­ λιζαν τα κέρδη του. Η πολυτέλεια ήταν ένα χυδαίο βάρος. Η πρόσβαση σε νέες εμπειρίες δεν ήταν κάτι που το μοναχικό πνεύμα του λαχταρούσε. Η πολιτική και το κυνήγι της εξου­ σίας δεν ασκούσαν καμία γοητεία στο αντικοινωνικό μυαλό του. Τα παιχνίδια στρατηγικής, όπως το σκάκι ή το μπριτζ, ποτέ δεν τον ενδιέφεραν. Αν τον ρωτούσαν, ο Μπέντζαμιν θα δυσκολευόταν ενδεχομένως να εξηγήσει τι ακριβώς τον έλκυε στον κόσμο της οικονομίας. Ήταν, σίγουρα, η πολυπλοκότη­ τά του, αλλά και το γεγονός ότι έβλεπε το κεφάλαιο ως έναν ασηπτικό ζωντανό οργανισμό. Κινούνταν, καταβρόχθιζε, ανα­ πτυσσόταν, αναπαραγόταν, έφθινε και μπορούσε να χαθεί. Αλλά ήταν καθαρός από μικρόβια. Τούτο του έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρο με τον καιρό. Όσο πιο μεγάλο το εγχείρημα, τόσο μεγαλύτερη η απόσταση από τις υλικές λεπτομέρειες. Δεν χρειαζόταν να αγγίξει ούτε ένα χαρτονόμισμα ή να ασχοληθεί με τα πράγματα και τους ανθρώπους που επηρέαζε η συναλ­ λαγή του. Το μόνο που απαιτούνταν από εκείνον να κάνει ήταν να σκεφθεί, να μιλήσει και, ενδεχομένως, να γράψει. Και τό­ τε ο ζωντανός οργανισμός θα αναλάμβανε δράση, διαγράφο­ ντας πανέμορφα μοτίβα καθώς θα κινούνταν προς σφαίρες όλο και πιο αφαιρετικές, ακολουθώντας μερικές φορές δικές του διαδρομές, που ο Μπέντζαμιν δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει προβλέψει – πράγμα που του πρόσφερε πρόσθετη από­ λαυση, παρακολουθώντας το πλάσμα να προσπαθεί να πραγ­ ματώσει τη δική του ελεύθερη βούληση. Το θαύμαζε και το κατανοούσε, ακόμα κι όταν τον απογοήτευε. ΟΜπέντζαμιν δεν γνώριζε σχεδόν καθόλου το κέντρο του Μανχάταν – και τα ελάχιστα που γνώριζε τον έκαναν να απε