Παρακαταθήκη

24 μαθητής, παρουσίασε τα πράγματα ως περισσότερο περίπλοκα από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα, απορρίπτοντας τις προ­ βλέψεις του. Εντούτοις, ο Ρασκ άρχισε να λαμβάνει τις δικές του αποφάσεις, οι οποίες συνήθως έρχονταν σε σύγκρουση με τις συμβουλές της εταιρείας. Σαγηνευμένος από τις βραχυπρό­ θεσμες επενδύσεις, έδινε εντολή στον Γουίνσλοου να προβαίνει σε υψηλού ρίσκου επενδύσεις σε δικαιώματα προαίρεσης, σε συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης και σε άλλα κερδοσκοπι­ κά προϊόντα. Εκείνος πάντα τον προέτρεπε να είναι προσεκτι­ κός και εναντιωνόταν σε τέτοιου είδους απερίσκεπτα σχέδια, αρνούμενος να θέσει τον Μπέντζαμιν σε κίνδυνο να χάσει το κεφάλαιό του με παράτολμα εγχειρήματα. Ωστόσο, περισσότε­ ρο κι από τα περιουσιακά στοιχεία του πελάτη του ο Γουίνσλοου έμοιαζε να ανησυχεί για την εικόνα του, επιθυμώντας να δίνει προς τα έξω μια εντύπωση οικονομικής ευπρέπειας – στο κάτω κάτω, είχε πει κάποτε, γελώντας ψεύτικα με το ευφυολόγημά του, λογιστής ήτανε, όχι στοιχηματζής, επικεφαλής μιας χρη­ ματοοικονομικής εταιρείας και όχι κάποιας χαρτοπαικτικής λέ­ σχης. Είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του τη φήμη ότι επε­ δίωκε ασφαλείς επενδύσεις, και είχε σκοπό να σεβαστεί τούτη την παρακαταθήκη. Παρ’ όλα αυτά, στο τέλος πάντα ακολου­ θούσε τις εντολές του Ρασκ και κρατούσε την προμήθειά του. Μέσα σε έναν χρόνο, κουρασμένος από την έπαρση και τους αργούς ρυθμούς του συμβούλου του, ο Ρασκ άρχισε να διενερ­ γεί μόνος του τις συναλλαγές του και απέλυσε τον Γουίνσλοου. Το να κόψει όλους τους δεσμούς με την οικογένεια που ήταν τόσο κοντά στη δική του για δύο ολόκληρες γενιές ήταν μια ικανοποίηση, η οποία ήρθε να προστεθεί στο αίσθημα αληθινής καταξίωσης που βίωσε ο Ρασκ, για πρώτη φορά στη ζωή του, όταν πήρε στα χέρια του τα ηνία των υποθέσεών του.