Πάπυρος: Η περιπέτεια του βιβλίου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα

ΠΑΠΥΡΟΣ: Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ 34 5 Δεν έχασε ποτέ ούτε μία μάχη. Πάντοτε αντιμετώπιζε σαν όλους τους άλλους τις κακουχίες της εκστρατείας. Μόλις έξι χρόνια αφότου διαδέ- χθηκε τον πατέρα του στον θρόνο του βασιλιά της Μακεδονίας, στα είκοσι πέντε του χρόνια, είχε διαλύσει τον μεγαλύτερο στρατό της επο- χής του και είχε οικειοποιηθεί τους θησαυρούς της Περσικής Αυτοκρα- τορίας. Δεν ήταν όμως αρκετό για εκείνον. Προχώρησε μέχρι την Κα- σπία θάλασσα, διέσχισε τα σημερινά Αφγανιστάν, Τουρκμενιστάν και Ουζμπεκιστάν, πέρασε από τα χιονισμένα μονοπάτια της οροσειράς Χίντου Κους κι έπειτα από μια έρημο με κινούμενη άμμο μέχρι τον ποταμό Ώξο, τον σημερινό Αμού Ντάρια. Συνέχισε την προέλασή του σε περιοχές όπου κανείς Έλληνας δεν είχε φτάσει ποτέ (τη Μαράκανδα και τη Πενταποταμία, τις σημερινές Σαμαρκάνδη και Παντζάμπ, αντί- στοιχα). Έπαψε πια να σημειώνει λαμπρές νίκες και αναλωνόταν σε έναν εξαντλητικό ανταρτοπόλεμο. Η ελληνική γλώσσα διαθέτει μια λέξη που περιγράφει την εμμονή του: πόθος . Πρόκειται για την επιθυμία για εκείνο που λείπει ή για το άπιαστο, ένα πάθος που γίνεται βάσανο επειδή δεν κατευνάζεται. Δηλώ- νει επίσης την ταραχή των ερωτευμένων χωρίς ανταπόκριση, αλλά και τον καημό του πένθους, όταν η λαχτάρα μας για έναν άνθρωπο που έχει πεθάνει γίνεται ανυπόφορη. Η λαχτάρα του Αλέξανδρου να πηγαίνει όλο και μακρύτερα, για να ξεφύγει από την πλήξη και τη μετριότητα, αναπαμό δεν είχε. Προτού κλείσει καλά καλά τα τριάντα δύο του χρόνια άρχισε να φοβάται ότι ο κόσμος δεν ήταν αρκετά μεγάλος για εκείνον. Τι θα έκανε εάν μια μέρα δεν υπήρχαν πια άλλα εδάφη για να κατακτήσει; Ο Αριστοτέλης τον είχε διδάξει ότι τα πέρατα του κόσμου βρίσκονταν πίσω από την οροσειρά Χίντου Κους και ο Αλέξανδρος ήθελε να φτά- σει κυριολεκτικά στο άκρο της γης. Η ιδέα να δει με τα μάτια του την άκρη του κόσμου τον τραβούσε σαν μαγνήτης. Θα έβρισκε τον μεγάλο Εξώτερο Ωκεανό για τον οποίο του είχε μιλήσει ο δάσκαλός του; Άρα- γε, τα νερά της θάλασσας έπεφταν σαν καταρράκτης σε μια απύθμενη άβυσσο; Ή μήπως το τέλος του κόσμου δεν ήταν καν ορατό, κρυμμένο πίσω από μια παχιά λευκή ομίχλη;