Πάντα η Αλεξάνδρεια

18 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ ça ira», με έναν τρόπο που την έπειθε πως όλα θα πάνε πράγματι καλά. Το πρόσωπό του είχε εκείνη τη γαλήνη του εξομολόγου και μια τρυφερή θλίψη που του πήγαινε πολύ. Παρότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή, η Δάφνη σκέφτηκε πόσο όμορφος ήταν ο Φιλίπ της, και τι ωραία που είναι η ζωή, όταν αγαπιούνται έτσι δύο άνθρωποι. Αισθάνθηκε άσχημα που έκανε τέτοιες σκέψεις τη μέρα που είχε πεθά- νει ο πατέρας της. Της πρότεινε αντί να διανυκτερεύσει στο «Σέσιλ» να κοιμόντουσαν μαζί στο Σίντι Γκάμπερ, αλλά προτίμησε να παραμείνει στο ξενοδοχείο. Η κηδεία έγινε νωρίς το πρωί της επομένης, ημέρα Σάβ- βατο. Είχε τρομερή ζέστη στο νεκροταφείο του Σάτμπι και το πλήθος που συνόδεψε τη σορό του Κωστή Χάραμη στην τελευταία του κατοικία –πλήθος που ξεπερνούσε κάθε προσδοκία– βάδιζε σιωπηλό και μουδιασμένο πάνω στους χαλικόστρωτους διαδρόμους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έδι- ναν την εντύπωση πως ήρθαν να θρηνήσουν όχι το τέλος ενός προσώπου αλλά μιας ολόκληρης εποχής κι αυτό δεν ήταν −πώς θα μπορούσε να είναι;− μια ψευδαίσθηση της Δάφνης. Εκείνη στάθηκε μπροστά στον οικογενειακό τάφο μαζί με τον Νικήτα, σε αυτό τον τάφο που δίπλα στον παπ- πού της αναπαυόταν και η γιαγιά της. Ένιωσε περισσότερο ότι ήρθε να πενθήσει την ίδια παρά να παραδώσει στο χώ- μα τον νεκρό της γιο. Ποτέ δεν φανταζόταν ότι τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό της θα ακολουθούσε η ώρα του πατέρα της, του Κωστή. Ο Φιλίπ, το μεσημέρι της προη- γουμένης στο ξενοδοχείο, είχε πει κάτι σωστό: «Δεν αρκεί