Πάντα η Αλεξάνδρεια

16 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ μήνες τις θυρίδες τις οποίες διατηρούσε στις τράπεζες της Αλεξάνδρειας. Όλα αυτά ήταν ό,τι της άφησε η γιαγιά της και δεν θα επέτρεπε να κακοπέσουν. Για όλα τα άλλα είχε κάνει τη σκέψη να μη μετακινήσει τίποτα μέσα στο σπίτι, για να φανεί πως οι εισβολείς την είχαν καταλάβει εξαπί- νης. Η διαδικασία τής θύμισε συνθήκες ναυαγίου, όπου είσαι υποχρεωμένος να εγκαταλείψεις τα πάντα πίσω σου παίρνοντας μόνο τα χρειώδη μέσα σε μια μικρή βαλίτσα – και τι να χωρέσει τώρα μια οποιαδήποτε βαλίτσα από μια ολόκληρη ζωή; Με όλα αυτά τα πέρα δώθε, την επιχείρηση «Μικρή Δουνκέρκη», όπως την αποκάλεσε ο θείος Νικήτας, δεν πρόλαβε να κάνει μια βόλτα στον κήπο ούτε να ανέβει στο δωμάτιό της για τελευταία φορά. Έφυγε σαν κυνηγημένη από τον παράδεισο της παιδικής και εφηβικής της ζωής παίρνοντας μαζί την ανάμνηση των ανθρώπων της που ήταν πια νεκροί. Δεν είχε μυαλό ούτε να πενθήσει τον πα- τέρα της εκείνες τις πρώτες ώρες. Δεν κατάλαβε τι χάπι της έδωσε αργότερα ο γιατρός. Ήταν ένα ροζ δισκίο που θύμιζε μικροσκοπικό κουφέτο και το έφερε στα χείλη της ακούγοντάς τον να της λέει: «Πάρ’ το, τώρα! Θα σου κάνει καλό». Δεν ξέρει αν ήταν αυτό που τη βοήθησε να αντικρίσει στο νεκροτομείο το άψυχο σώμα του πατέρα της. Ο θάνατος είχε αφαιρέσει διά παντός όλες εκείνες τις καθημερινές εκφράσεις που έπαιρνε το πρόσω- πό του και στις οποίες συνοψίζονταν η αγάπη του για εκεί- νη, αλλά και το πείσμα του και οι εναλλαγές των συναι-