Πάντα η Αλεξάνδρεια

ΠΑΝΤΑ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ 15 πως δικαιούνται ένα τηλεφώνημα. Η ίδια επέτρεψε στον εαυτό της όχι ένα αλλά δύο τηλεφωνήματα. Το πρώτο το έκανε στον Φιλίπ. «Πέθανε ο πατέρας μου, το εργοστάσιο δεν μας ανήκει πια… ούτε το σπίτι» του είπε. Από την άλλη άκρη της γραμμής ήρθε ένας αναστεναγμός, αλλά ένας αναστεναγμός που τα έλεγε όλα, για την αγάπη, την αλλη- λεγγύη, την υποστήριξη, όλα όσα είχε ανάγκη να ακούσει εκείνη τη στιγμή. Ο Φιλίπ θα έμενε δίπλα στο τηλέφωνο και θα περίμενε να τον καλέσει ξανά, για να του πει πού και πότε θα βρεθούν. Το δεύτερο τηλεφώνημα ήταν στον θείο Νικήτα. Εκείνος δεν την άφησε να ολοκληρώσει τη φράση της. «Μη λες τίποτε, j’arrive!». Για πότε βρέθηκε στο κατώφλι της! Λες και ήταν απέξω την ώρα που του τηλε- φωνούσε. Όλα έγιναν όπως έπρεπε, αθόρυβα και διακριτι- κά. Βοήθησε κι η έμπιστη Φάτμα, ήρεμη και αποφασιστική. Οι τρεις τους κατέβηκαν στο υπόγειο κι άνοιξαν το μυστικό δωμάτιο, στο οποίο η γιαγιά της έκρυβε κάποτε μια συλλο- γή από αρχαιότητες και πριν πεθάνει της είχε παραδώσει τα κλειδιά. Η Δάφνη έφερνε στη μνήμη της εκείνα τα σκληρά τσου- βάλια από κάνναβη με τις λίρες, τα κοσμήματα και τις ρά- βδους χρυσού που τα πέρασαν λαθραία από την πίσω πόρ- τα και τα φόρτωσαν στο αμάξι του θείου της. Αναρωτιόταν πού βρήκε τη δύναμη να σηκώσει το βάρος τους και πώς δεν ένιωσε την παραμικρή αγωνία για την τύχη τους. Θυ- μόταν μόνο πως μακάριζε τον εαυτό της που, κρυφά από τον πατέρα της, είχε αδειάσει σιγά σιγά τους τελευταίους