Πάντα η Αλεξάνδρεια

14 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ γιάς της, που ηχούσαν στα αυτιά της όπως τα λόγια του υποβολέα στον ηθοποιό. Ξημέρωσε η μέρα της 21ης Ιουλίου του 1961 με την απα- τηλή αίσθηση που δίνει το φως σκορπίζοντας οποιαδήπο- τε αγωνία γέννησε δικαιολογημένα το ανθρώπινο μυαλό μέσα στη νύχτα. Οι άνθρωποι του σπιτιού βρίσκονταν στην ίδια θέση και έκαναν ακριβώς τα ίδια πράγματα, και από αυτή την καθησυχαστική ρουτίνα που σε διαβεβαίωνε πως δεν αναμενόταν τίποτε το συγκλονιστικό, η συμφορά απο- δείχτηκε πως απείχε τόσο όσο να μετακινηθεί ο πατέρας της από το σπίτι της οδού Αββασιδών στο εργοστάσιο της Μαχμουντίας. Αν έλεγε πως εκείνο το πρωινό είχε κάποιο κακό προαίσθημα, θα ήταν ψέμα. Για έναν παράξενο λόγο αισθανόταν πιο αισιόδοξη και πιο ευδιάθετη από ποτέ. Ακόμα και όταν το κουδούνισμα του τηλεφώνου ήχησε τόσο δυσοίωνα κόβοντας στα δύο την πρωινή γαλήνη, δεν πήγε το μυαλό της στο κακό. Θυμόταν τη φωνή από την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής που της ανήγγει- λε τον θάνατο και τη δήμευση της περιουσίας. Είχε μια επισημότητα διαγγέλματος, που της έδωσε να καταλάβει πως το νασερικό κράτος τής είχε κηρύξει τον πόλεμο. Θυ- μόταν επίσης ότι μέσα στις οιμωγές της Ιμάν και της Σα- μίρας η πρώτη σκέψη ήταν πως σε λίγο αυτοί που εθνικο- ποίησαν το εργοστάσιο θα εμφανίζονταν και στο σπίτι, για να ολοκληρώσουν το έργο τους. Ασυναίσθητα έβαλε τον εαυτό της στη θέση όσων συλ- λαμβάνονταν στις αμερικάνικες ταινίες και ενημερώνονταν