Πάντα ο διάβολος

D O N A L D R A Y P O L L O C K 24 εστιατόριο απέναντι που λεγόταν Γούντεν Σπουν. Στη βι- τρίνα ήταν κολλημένο ένα άσπρο χαρτόνι που διαφήμιζε ρολό κιμά με τριάντα πέντε σεντς. Ρολό κιμά του ’χε φτιάξει κι η μάνα του τη μέρα πριν φύγει για τον στρατό, κι έτσι το πήρε για καλό σημάδι. Κάθισε σε ένα καναπεδάκι δίπλα στην τζαμαρία και άναψε τσιγάρο. Περιμετρικά στον χώρο υπήρχε ένα ράφι φορτωμένο βρόμικα μπουκάλια, παλιά κουζινικά και ασπρόμαυρες φωτογραφίες που μάζευαν σκόνη. Στον τοίχο δίπλα του ήταν καρφιτσωμένο ένα ξεθω- ριασμένο απόκομμα εφημερίδας από ένα άρθρο για έναν αστυνομικό απ’ το Μιντ που τον σκότωσε ένας ληστής τρά- πεζας μπροστά από το αμαξοστάσιο των λεωφορείων. Ο Γουίλαρντ το κοίταξε καλύτερα και είδε ότι η ημερομηνία ήταν 11 Φεβρουαρίου 1936. Τέσσερις μέρες πριν από τα δωδέκατα γενέθλιά του, υπολόγισε. Ένας γέρος, ο μοναδι- κός πελάτης του εστιατορίου, ήταν σκυμμένος πάνω από ένα τραπέζι στη μέση του μαγαζιού και ρούφαγε την πρά- σινη σούπα του. Είχε ακουμπισμένη τη μασέλα του σε μια πλάκα βούτυρο μπροστά του. Ο Γουίλαρντ τελείωσε το τσιγάρο του και, πάνω που ετοιμαζόταν να φύγει, μια σερβιτόρα με μαύρα μαλλιά βγή- κε τελικά από την κουζίνα. Πήρε έναν κατάλογο από μια στοίβα δίπλα στο ταμείο και του τον έδωσε. «Συγγνώμη» είπε «δεν σε άκουσα που μπήκες». Κοιτάζοντας τα ψηλά ζυγωματικά της, τα σαρκώδη χείλια της και τα μακριά, λε- πτά της πόδια, ο Γουίλαρντ συνειδητοποίησε, όταν τον ρώ- τησε τι ήθελε να φάει, ότι το στόμα του είχε στεγνώσει. Σχεδόν του ’χε κοπεί η μιλιά. Δεν του ’χε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, ούτε καν εν μέσω της χειρότερης μάχης στο Μπου- γκενβίλ. Όταν η σερβιτόρα πήγε να δώσει την παραγγελία