Πάντα ο διάβολος

Π Α Ν Τ Α Ο Δ Ι Α Β Ο Λ Ο Σ 23 Ο οπλίτης Γουίλαρντ Ράσελ τα έπινε στη γαλαρία παρέα με δυο ναύτες από την Τζόρτζια, αλλά ο ένας είχε λιποθυ- μήσει και ο άλλος είχε ξεράσει μες στο τελευταίο τους μπουκάλι. Σκεφτόταν διαρκώς ότι, αν ποτέ έφτανε σπίτι, δεν θα ξανάφευγε από το Κόουλ Κρικ της Δυτικής Βιρτζί- νια. Μικρός στους λόφους είχε δει άσχημα πράγματα, αλλά δεν έπιαναν μία μπροστά σ’ αυτά που είχε δει στον νότιο Ειρηνικό. Σε μια από τις Νήσους του Σολομώντα μαζί με άλλους δύο από τη μονάδα του είχαν πέσει πάνω σε έναν πεζοναύτη που οι Γιαπωνέζοι τον είχαν γδάρει ζωντανό και τον είχαν καρφώσει σε έναν σταυρό φτιαγμένο από δυο φοίνικες. Το γδαρμένο, καταματωμένο σώμα του ήταν κα- λυμμένο από μαύρες μύγες κι η καρδιά του ακόμη χτύπαγε στο στήθος του. Η μεταλλική του ταυτότητα κρεμόταν απ’ ό,τι είχε απομείνει από το μεγάλο του δάχτυλο· έγραφε: Επιλοχίας Μίλερ Τζόουνς. Μην μπορώντας να κάνει τίποτα άλλο παρά να του δείξει οίκτο, ο Γουίλαρντ πυροβόλησε τον πεζοναύτη πίσω από το αυτί. Τον κατέβασαν, τον ξάπλωσαν στη βάση του σταυρού και τον σκέπασαν με πέτρες. Από τότε, κάτι άλλαξε στο μυαλό του Γουίλαρντ. Όταν άκουσε τον κοντόχοντρο οδηγό να φωνάζει κάτι για διάλειμμα, ο Γουίλαρντ σηκώθηκε και πήγε προς την πόρτα, αηδιασμένος με τους δυο ναύτες. Κατά τη γνώμη του, το ναυτικό ήταν ένα από τα σώματα στρατού όπου θα έπρεπε να απαγορεύεται το ποτό. Στα τρία χρόνια που υπηρέτησε, δεν είχε γνωρίσει ούτε έναν ναύτη που να άντεχε το αλκοόλ. Κάποιος του είχε πει ότι έφταιγε το αντικούκου που τους έδιναν για να μην τρελαθούν κι αρχίσουν να πηδιούνται μεταξύ τους καταμεσής στο πέλαγος. Περιπλανήθηκε έξω από το αμαξοστάσιο των λεωφορείων και είδε ένα μικρό