Πάντα ο διάβολος

D O N A L D R A Y P O L L O C K 28 ζεις ότι ο Μίλερ Τζόουνς θα έδινε δεκάρα τσακιστή αν η κυρά του τον κεράτωνε;» είπε. «Φίλε μου, ανά πάσα στιγμή θα αντάλλασσε τη θέση σου με τη δική του». «Ποιος διάολος είναι ο Μίλερ Τζόουνς;» Ο Γουίλαρντ κοίταξε από το παράθυρο, καθώς η αχνή κορυφή του όρους Γκρινμπράιερ πρόβαλλε στο βάθος. Τα χέρια του έτρεμαν, το μέτωπό του γυάλιζε από τον ιδρώτα. «Ένας κακομοίρης που πήγε και πολέμησε σ’ εκείνο τον πόλεμο που σου στέρησαν. Τίποτε παραπάνω». Ο Γουίλαρντ κόντευε να λυγίσει και ν' ανοίξει ένα από τα μπουκάλια, όταν ο θείος του ο Ίρσκελ κατέφτασε με τη Ford του που έτριζε και σταμάτησε μπροστά στον σταθμό των λεωφορείων στο Λούισμπεργκ, στη γωνία της Ουάσινγκτον και Κορτ. Είχε περάσει κοντά τρεις ώρες σ' ένα παγκάκι, να λιβανίζει έναν κρύο καφέ σε χάρτινο ποτηράκι και να παρα- τηρεί τους ανθρώπους να περνάνε μπροστά από το φαρμα- κείο Παϊονίρ. Ντρεπόταν που είχε μιλήσει μ’ αυτό τον τρόπο στον οδηγό, λυπόταν που είχε αναφέρει έτσι το όνομα του πεζοναύτη· και ορκίστηκε πως, μολονότι ποτέ δεν θα τον λησμονούσε, δεν θα ανέφερε ποτέ ξανά σε κανέναν τον επι- λοχία Μίλερ Τζόουνς. Μόλις βγήκαν στον δρόμο, έβαλε το χέρι στο σακίδιό του και έδωσε στον Ίρσκελ ένα απ’ τα μπουκάλια κι ένα γερμανικό πιστόλι Luger. Το είχε ανταλ- λάξει με ένα γιαπωνέζικο τελετουργικό σπαθί στη βάση στο Μέριλαντ λίγο πριν απολυθεί. «Υποτίθεται πως με αυτό το όπλο ο Χίτλερ τίναξε τα μυαλά του στον αέρα» είπε ο Γουί­ λαρντ προσπαθώντας να μη χαμογελάσει. «Ναι, καλά» είπε ο Ίρσκελ.