Πάντα ο διάβολος

Π Α Ν Τ Α Ο Δ Ι Α Β Ο Λ Ο Σ 27 σμος ήταν να σε προετοιμάσει για τον επόμενο. «Το ήξε- ρες» είπε ο Γουίλαρντ στον οδηγό «ότι οι Ρωμαίοι ξεκοίλια- ζαν γαϊδάρους και έραβαν τους χριστιανούς ζωντανούς μέ- σα στο κουφάρι και τους άφηναν να σαπίσουν;». Ο ιερέας έλεγε όλο τέτοιες ιστορίες. «Τι σχέση έχει τώρα αυτό με το μετάλλιο, να πάρει ο διάολος;» «Για σκέψου το. Να ’σαι δεμένος σαν γαλοπούλα στο ταψί και μόνο το κεφάλι σου να βγαίνει από τον κώλο ενός ψόφιου γαϊδάρου· κι έπειτα τα σκουλήκια να σε κατατρώνε μέχρι να συναντήσεις τον Κύριο». Ο οδηγός συνοφρυώθηκε κι έσφιξε λίγο παραπάνω το τιμόνι. «Φίλε μου, δεν καταλαβαίνω πού το πας. Εγώ έλεγα πώς είναι να γυρνάς σπίτι σου με ένα μεγάλο μετάλλιο στο πέτο. Αυτοί οι Ρωμαίοι έδιναν μετάλλια στους ανθρώπους πριν τους χώσουν μες στους γαϊδάρους; Αυτό θες να πεις;» Ο Γουίλαρντ δεν ήξερε τι ήθελε να πει. Σύμφωνα με τον ιερέα, μόνο ο Θεός μπορούσε να καταλάβει τις βουλές των ανθρώπων. Έγλειψε τα ξεραμένα χείλια του και σκέφτηκε το ουίσκι στο σακίδιό του. «Λέω ότι, αν το καλοσκεφτείς, όλοι υποφέρουν και βασανίζονται στο τέλος» είπε τελικά. «Εγώ πάντως» είπε ο οδηγός «θα ήθελα να έχω το με- τάλλιο πριν έρθει εκείνη η ώρα. Η γυναίκα μου τρελαίνεται κάθε φορά που βλέπει μετάλλια, που να πάρει. Λες για βάσανα. Εγώ αρρωσταίνω από την αγωνία μου κάθε φορά που είμαι στον δρόμο μήπως και το σκάσει με κανέναν πα- ρασημοφορημένο». Ο Γουίλαρντ έσκυψε προς τα μπρος. Ο οδηγός ένιωσε τη ζεστή ανάσα του στρατιώτη στον χοντρό σβέρκο του και μύρισε το ουίσκι και το φτηνό φαΐ στην ανάσα του. «Νομί-