Πάντα ο διάβολος

D O N A L D R A Y P O L L O C K 26 μα στις μανσέτες τους πρόβαλαν από τα βράχια με τα χέρια ψηλά και παραδόθηκαν. Όταν ο Γουίλαρντ και οι δύο φίλοι του πήγαν να τους οδηγήσουν πίσω περνώντας από το ση- μείο όπου βρισκόταν ο σταυρός, οι στρατιώτες έπεσαν στα γόνατα και άρχισαν να ικετεύουν ή να ζητούν συγγνώμη, δεν ήξερε τι απ’ τα δύο. «Προσπάθησαν να το σκάσουν» είπε αργότερα ψέματα ο Γουίλαρντ στον λοχία στο στρατόπεδο. «Δεν είχαμε επιλογή». Αφού εκτέλεσαν τους Γιαπωνέζους, ένας από τους άντρες που ήταν μαζί του, ένα αγόρι από τη Λουιζιάνα που είχε κρεμασμένο στον λαιμό του το πόδι ενός αρουραίου των βάλτων για να αποφεύγει τις σφαίρες των σχιστομάτηδων, έκοψε τα αυτιά τους με ξυράφι. Είχε ένα κουτί από πούρα γεμάτο με αυτιά που είχαν ήδη ξεραθεί. Σκόπευε να τα πουλήσει για τρόπαια, πέντε δολάρια το κομμάτι, μόλις θα επέστρεφαν στον πολιτισμό. «Έχω έλκος» είπε ο οδηγός. «Δεν έχασες και τίποτα». «Δεν ξέρω» είπε ο οδηγός. «Σίγουρα θα ήθελα να ’χω πάρει ένα μετάλλιο. Μπορεί και δύο. Λέω δηλαδή ότι θα μπορούσα να σκοτώσω όσους γερμαναράδες χρειαζόταν για να πάρω δύο. Τα χέρια μου είναι αρκετά γρήγορα». Κοιτάζοντας τον σβέρκο του οδηγού, ο Γουίλαρντ σκέ- φτηκε την κουβέντα που είχε κάνει με τον αγέλαστο ιερέα στο πλοίο, αφότου του εξομολογήθηκε ότι είχε σκοτώσει τον πεζοναύτη για να τον βγάλει από τη δυστυχία του. Ο ιερέας είχε σιχαθεί με τόσους θανάτους που ’χε δει, τόσες προσευ- χές που ’χε πει πάνω από σειρές νεκρών στρατιωτών και σωρούς ακρωτηριασμένων μελών. Είπε στον Γουίλαρντ ότι ακόμα κι αν η μισή ιστορία ήταν αληθινή, τότε το μόνο πράγμα που μπορούσε να κάνει αυτός ο άθλιος, σάπιος κό-