Πανέξυπνα πλάσματα

S H E L B Y V A N P E L T 20 Αρχίζει πάλι να σκύβει, μα πιο αργά αυτή τη φορά. Όμως τότε, ως συνήθως, ακούγεται πάλι το κρακ της μέσης της. Στο άκουσμα του ήχου, το χταπόδι ξεσπά ξανά, σπρώ­ χνοντας μια καρέκλα με τρομακτική δύναμη. Η καρέκλα πετιέται στην άλλη άκρη του δωματίου και κουτουλάει στον απέναντι τοίχο. Κάτω από το τραπέζι, το απίστευτα διαυγές μάτι του πλάσματος λάμπει. Η Τόβα, αποφασισμένη, πλησιάζει πιο κοντά, προσπα­ θώντας να ελέγξει τα τρεμάμενα χέρια της. Άραγε πόσες φορές είχε περάσει δίπλα από την επιγραφή στη δεξαμενή του γιγάντιου χταποδιού; Δεν θυμόταν να έγραφε ότι τα χταπόδια συνιστούν κίνδυνο για τους ανθρώπους. Στέκεται μόλις μισό μέτρο μακριά του. Μοιάζει σαν να συρρικνώνεται, σαν να χλωμιάζει. Έχουν άραγε δόντια τα χταπόδια; «Φίλε μου» του λέει γλυκά. «Θα απλώσω το χέρι μου και θα βγάλω από την πρίζα το καλώδιο». Κοιτάζει δεξιά αρι­ στερά κι εντοπίζει ποιο ακριβώς καλώδιο αποτελεί την αιτία του προβλήματός του. Το φτάνει. Το μάτι του χταποδιού ακολουθεί κάθε κίνησή της. «Δεν θα σου κάνω κακό, γλυκέ μου». Ένα από τα πλοκάμια του χτυπάει απαλά το δάπεδο σαν ουρά σπιτίσιας γάτας. Καθώς η Τόβα τραβάει την πρίζα, το χταπόδι τινάζεται προς τα πίσω. Τινάζεται και η Τόβα. Περιμένει να το δει να ξεμακραίνει κατά μήκος του τοίχου προς την πόρτα, προς το σημείο όπου τεντώνεται.