Τα παλιά ασήμια

18 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ Πώς το αποκάλεσε στη σκέψη της; Να το! Επιτέλους είχε πει το κανονικό του όνομα! Ημερολόγιο! Αν και ήταν παρα- πάνω από σίγουρη πως η Σεβαστή καθώς έγραφε τις σελίδες εκείνες, δεν είχε συνείδησηπως «κρατούσε ημερολόγιο». Εξάλ- λου και η ίδια της το είχε πει όταν το έβαζε στα χέρια της. «Πάρε αυτό. Άλλες είχαν σεντούκι με προίκες, κασελάκια με λίρες και κοσμήματα. Τούτο δω περιέχει άλλου είδους θησαυρούς. Τους θησαυρούς της καρδιάς μου». Η Έλσα ήταν η τελευταία απόγονος της ιστορίας που περιγραφόταν εκεί μέσα, αν η μοίρα το είχε αποφασίσει, μαζί έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν. «Μοn Dieu!» είχε πιάσει το μέτωπό της, δήθεν απεγνω- σμένη, η Ερωφίλη μόλις είχε ακούσει τη δήλωση της Έλσας, και εκείνη είχε αναρωτηθεί και πάλι αν η φίλη της διέκρινε τις διαφορές ανάμεσα στη ζωή και τη σκηνή. Ύστερα η Ερωφίλη είχε φέρει τα μακριά ξανθά μαλλιά της στο πλάι, έτσι που κάλυψαν εν μέρει το πλούσιο στήθος της, είχε κοιταχτεί φευγαλέα στον καθρέφτη και με το αρι- στερό χέρι στη μέση την κατσάδιασε και πάλι. «Ε λοιπόν, είσαι πιο τρελή απ’ όσο φανταζόμουν! Και το χειρότερο, είσαι πιο τρελή από εμένα! Κι ας μην το ξέρεις ακόμη!» Είχε σχεδόν τέσσερα χρόνια να ταξιδέψει με αεροπλάνο. Πάντα το φοβόταν αλλά είχε ορκιστεί εκείνος ο απαίσιος και ανεξέλεγκτος φόβος να μη σταθεί ποτέ εμπόδιο στα όνει- ρά της. Τρία τέσσερα ταξιδάκια που είχε κάνει φοιτήτρια δεν της είχαν αλλάξει την άποψη. Αργότερα όμως, με τον Νίκο δηλαδή, είχαν ταξιδέψει πολύ.