Τα παλιά ασήμια

16 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ να περάσετε θαυμάσια στο ταξίδι, κάθε μέρα να περνάτε θαυμάσια στο εξής!» την κατευόδωσε. Ήξερε. Η κομμώτρια ήξερε. Η δεύτερη ήταν η Ερωφίλη, η φιλενάδα της, ο πιο δικός της άνθρωπος. Πιο δικός της άνθρωπος, μετά τον Νίκο φυ- σικά. ΗΕρωφίλη είχε πενθήσει μαζί της, της είχε συμπαρα- σταθεί απίστευτα, έναν χρόνο σχεδόν κοιμόταν τα βράδια σπίτι της – με αποτέλεσμα «να χάσω δυο γκόμενους σε εκεί- νο το διάστημα», όπως έλεγε χαριτολογώντας. Πώς ήταν η Έλσα; Ε, το τελείως αντίθετο η Ερωφίλη! Ενθουσιάστηκε μόλις την είδε περιποιημένη. «Επιτέ- λους!» Είχε χρησιμοποιήσει ακριβώς την ίδια λέξη με την κομμώτρια. Φυσικά και το είχε παρατραβήξει η Έλσα τα τρία τελευταία χρόνια, η φιλενάδα της της το έλεγε κάθε μέρα – πρωί, μεσημέρι, βράδυ, προ φαγητού. Ίσως και γι’ αυτό να της είχε κοπεί η όρεξη. Τώρα το σκέφτεται και χαμογελάει. Και μόνο στη σκέψη της φίλης της χαμογελάει. «Επιτέλους, κορίτσι μου, έγινες άνθρωπος πάλι!» ήταν τα λόγια της. Τρίτη στη σειρά η μητέρα της, πλησίαζε τα ογδόντα και εξακολουθούσε να είναι ατέλειωτα κομψή και φιλάρεσκη. Και εκείνη της επιβεβαίωσε το γεγονός πως το είχε παρα- κάνει. «Επιτέλους!» είπε και την κοίταξε καλά καλά. «Ξανα- βρήκες τον εαυτό σου, παιδί μου. Ώρα είναι να ξαναβρείς και τη θηλυκή σου υπόσταση». Όμως η Έλσα ήταν πεπεισμένη πως τον εαυτό της –το κορίτσι του Νίκου– δεν θα τον έβρισκε ποτέ ξανά. Τον είχε θάψει μαζί του, τρία χρόνια πριν.